„Maar wij zijn niet van degenen, die zich onttrekken tot verderf, maar van degenen, die geloven tot behoudenis der ziel.”

Jezus heeft stervende voor Zijn vijanden Zijn hemelse Vader nog gebeden. Zo getuigt de menslievende Heiland Jezus hier terecht dat de Zoon des mensen niet gekomen is om zielen van mensen te verderven, maar om te behouden.

De waarheid hiervan zal nog duidelijker blijken wanneer wij het tegengestelde, waarachtige doel van des Heeren komst in de wereld verder overwegen. Wat Hij hier betuigt en leert is geen andere waarheid geweest dan om de mensenzielen te behouden. Het ware doel van Jezus’ komst in de wereld is geweest –zoals Hij ons hier Zelf leert– om de mensenzielen te behouden. „Behouden” is hier juist het tegenovergestelde van „verderven.” Het is een woord dat doorgaans gebruikt wordt om te wijzen op het werk van de verlossing en de eeuwige zaligheid die de gelovigen en uitverkorenen ontvangen in en door Christus. Want als Christus de uitverkorenen zalig maakt en voor eeuwig van de zonde verlost, dan wordt van Hem gezegd hen of hun ziel te behouden, als de Heiland leert dat God Zijn Zoon niet in de wereld gezonden heeft opdat Hij de wereld zou veroordelen, maar opdat de wereld door Hem zou behouden worden.

Ook in Johannes 10:9: „Ik ben de Deur, indien iemand door Mij ingaat, die zal behouden worden.” Hierom wordt de zaligheid zelf een „behoudenis” genoemd: „Maar wij zijn niet van degenen, die zich onttrekken tot verderf…” (Hebreeën 10:39).

Theodorus van der Groe, 
predikant te Kralingen

(”Uitmuntende en uitgezochte predikatiën”, 1764)