„En Jezus zei tot hem: De vossen hebben holen, en de vogelen des hemels nesten; maar de Zoon des mensen heeft niet waar Hij het hoofd neerlegge.”

Hiermee geeft de Zaligmaker klaar te kennen Zijn nederige gemoedsgestalte, hoe laag, hoe gering Hij Zichzelf hield en hoe laag Hij Zichzelf had willen vernederen, om de zaligheid van de zondaar daardoor teweeg te brengen; hoe Hij, Die in de gestaltenis Gods zijnde, het geen roof geacht heeft God evengelijk te zijn, Zichzelf evenwel heeft vernietigd, de gestaltenis van een dienstknecht aangenomen hebbende en ons in alles gelijk is geworden, uitgenomen de zonde. Zo wil de Heiland, met Zijn eigen voorbeeld, al Zijn discipelen leren óók geheel gering, nederig en klein gevoelend van Zichzelf te zijn, opdat ze Zijn beeld dus in al hun handel en wandel mochten vertonen, zoals Hij hun dus uitdrukkelijk vermaant (Mattheüs 11:29): Leert van Mij, dat Ik zachtmoedig ben en nederig van harten: en gij zult rust vinden voor uw zielen. De Heiland wil hiermee de valse denkbeelden van sommige van Zijn discipelen en van de Joden, die meenden dat de Christus een doorluchtig aards Vorst en Koning zou en moest zijn en hier op de wereld een zeer luisterrijk, zichtbaar koninkrijk zou oprichten. Nee, zulke vleselijke en aardsgezinde gedachten van Hem en van Zijn Persoon moesten in de gemoederen van Zijn discipelen geen plaats hebben, omdat die voor hen ten hoogste schadelijk waren. Daarom trachtte de Heiland die tegen te gaan, door Zichzelf zo te vernederen.

Theodorus van der Groe, predikant te Kralingen

(”Uitmuntende en uitgezochte predikatiën”, 1764)