In ons Bijbelgedeelte krijgt Nehemia zeer slecht nieuws te verwerken. Als schenker is hij actief in een van de winterpaleizen van de Perzische koning Artaxerxes als er op een dag een Joodse delegatie uit Jeruzalem arriveert. Onmiddellijk informeert Nehemia naar de situatie in en van Jeruzalem. Er volgt extreem slecht nieuws. Het gaat niet goed met de stad. De inwoners verkeren in grote ellende, de muren zijn volledig beschadigd en de poorten in vlammen opgegaan. Hoe ga je om met zulk negatief nieuws? Hoe verwerken wij vandaag turbulente ontwikkelingen in de wereld, de kerk en ook in ons persoonlijk leven? Kan ons brein dat wel aan? Nehemia inspireert.

Om te beginnen bedrijft hij rouw. „Enkele dagen”, staat erbij. Maar dat is wellicht wat minimaal uitgedrukt. De delegatie arriveert in de maand Chisleu, het najaar. En in de maand Nisan, het voorjaar, loopt Nehemia nog altijd met een verdrietig gezicht door het paleis, zelfs in bijzijn van de koning. Een winterseizoen lang is Nehemia dus van slag. Al die maanden geeft hij ruimte aan zijn verdriet. Onze tijd kenmerkt zich door de jacht naar een perfect en gelukkig leven. Opvallend is dat er daarbij voor innerlijke pijn weinig ruimte is. We willen permanent in een hoerastemming leven. Na een ontslag, een echtscheiding of na het verliezen van een geliefde wordt er al snel gezegd: „Kom op, niet bij de pakken neerzitten, probeer je op de lichtpuntjes te oriënteren.” Christenen zijn hierin als het goed is anders. Wat is het waardevol als de kerk een plek is waar je je tranen mag uiten, ook als je verdriet zich uitstrekt over langere tijd. „Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden”, zegt Jezus in de Bergrede.

Indrukwekkend aan Nehemia is ook hoe hij vervolgens in gebed gaat. In zijn gebed denkt hij groots van God: „Och, Heere, God van de hemel, grote en ontzagwekkende God.” En tegelijk denkt hij gering over zichzelf: „Ook ik en mijn familie, wij hebben gezondigd.” Vanuit deze combinatie van Gods grootheid en onze geringheid verlangt Nehemia hartstochtelijk naar een nieuw begin, een nieuwe terugkeer, nieuwe barmhartigheid. Als je verder leest in Nehemia merk je dat deze gebeden God innerlijk raken. Nehemia krijgt verlof, de stad wordt gerepareerd en er gaat een geestelijke vernieuwing onder het volk plaatsvinden.

De biddende Nehemia raakt me. Ik ontdek dat niet negatief nieuws het laatste woord heeft. Het Evangelie is goed nieuws. We hebben een grote God. Jezus Christus brengt –door het nulpunt van kruis en oordeel heen– een nieuw begin, nieuwe genade, een geestelijke vernieuwing, en uiteindelijk een nieuw hemels Jeruzalem. Bidden is blijven hopen dat niet het slechte maar het goede nieuws het laatste woord heeft. Bidden is blijven schuilen bij de levende Christus. Bidden is blijven geloven dat Hij ook vandaag genadig een nieuw begin kan maken, ja dat Hij zelfs mijn leven innerlijk nieuw maakt. Laten we daar met Nehemia naar verlangen. Je bent het grootst op je knieën.