De Duitse krant Die Welt legt uit waarom hij zo gevraagd was: „Zijn ongecompliceerde, aangrijpende, maar toch intellectueel diepgaande stijl van dirigeren werd goed ontvangen. Hij werd een wetende alleskunner, die koeltjes door de meest schuimende geluidsgolven ploegde, gevoel toonde, maar ook altijd een zekere reserve en controle aan de dag legde en zich nooit subjectief in de muziek verloor.”

In The New York Times gaat de gezaghebbende kunstredactie niet alleen in op zijn prestaties, maar ook op zijn bescheidenheid. Dat hij toch erg nadrukkelijk op zijn strepen kon staan is ze ook in de VS niet ontgaan: „Maar de heer Haitink schuwde het niet om een ​​standpunt in te nemen wanneer hij dat nodig achtte. In 1982 dreigde hij ‘nooit meer een voet op een Nederlands podium te zetten’ toen hij had gehoord dat de Nederlandse regering van plan was de subsidie van het Concertgebouworkest te verminderen, een stap die mogelijk had geleid tot het ontslag van zo’n twee dozijn orkestmusici. De bezuinigingen werden uiteindelijk vermeden”, zo herinnert de krant zich.