De opa van mijn vrouw zei: „Vriendelijkheid weegt geen honderd pond. Stop er maar veel van in je zak en deel er royaal van uit, in navolging van Filippenzen 4:5.” De man belichaamde vriendelijkheid, en dat werkt aanstekelijk. Steek een zebrapad over en zwaai vriendelijk naar de automobilist in de wachtende auto. Hij of zij zwaait dan bijna automatisch terug.

De Afrikaanse begroeting ”Sawubona” betekent zoveel als: ”ik zie jou!” En de titel van een intrigerend boek van de Belgische geneeskundige Manu Keirse luidt: ”Zie de mens”. Daarin pleit hij ervoor dat we elkaar echt zien. De Joodse filosoof Emmanuel Levinas hield zich intensief met het thema ”het gelaat van de ander” bezig. Kijk ik de ander nog in de ogen?

Verbijsterd

Tegenwoordig observeer ik hoe vriendelijk christenen zijn in het publieke domein. Groeten ze nog? Steken ze hun hand op als ze een zebrapad oversteken? Helaas is het droevig gesteld met de vriendelijkheid waarover Paulus schrijft in de Filippenzenbrief. Het is meer uitzondering dan regel wanneer ik een medegelovige zijn hand zie opsteken bij het oversteken via een zebrapad, hem of haar hoor groeten bij het passeren van andere mensen, lopend of op de fiets.

Mijn vrouw en ik hebben de gewoonte om elke dag een stukje te wandelen of te fietsen. Hierbij passeren we regelmatig het hele spectrum van geloofsgenoten uit onze omgeving. Sommigen kijken even weg, anderen omlaag of recht voor zich uit. De meesten beantwoorden onze groet niet. Het gaat hier uiteraard over mijn persoonlijke ervaring. Om mij heen is het meer uitzondering dan regel dat er vriendelijk wordt gegroet. Maar waarom niet even een vriendelijk gebaar, een glimlach, een hand? Sawubona. Ik zie jou!

Ben ik hier aan het muggenziften? Er zijn toch belangrijkere zaken? Het is meer verbazing. Ik snap dit niet. Vriendelijkheid hoort bij de vrucht van de Geest (Galaten 5:22). Paulus roept ons toch op om onze vriendelijkheid te tonen? Waarom zijn we dan ook als christenen vaak nors, kil en in onszelf gekeerd? Als we bij Jezus Christus horen, dienen we dat toch te laten merken? Thomas a Kempis schrijft in zijn ”Navolging van Christus” treffend: We leven van genade en verlossing. Wees dus blij en verheugd.

Uitdaging

In onze harde, individualistische en afstandelijke samenleving is het een uitdaging voor christenen om anders te zijn. Laten we ons niet neerleggen bij de onpersoonlijke houding van veel mensen. Veel niet-christenen die ik ken, zie ik vaak het goede voorbeeld geven. Beschamend.

Laten we ons weer oefenen in vriendelijkheid. De straat is hiervoor de plek bij uitstek. Ook dat is: het Evangelie handen en voeten en een gezicht geven. Franciscus van Assisi zei: Vertel maar veel over Jezus, doe het desnoods met woorden.

Onlangs zei een predikant voordat hij de zegen gaf: „Ga als gezegende mensen met een zegen die zo groot is dat die ook te veel is voor u en jou alleen, dus geef die zegen door!” God laat Zijn vriendelijk aangezicht over ons lichten. Laten wij die vriendelijkheid weerkaatsen naar de ander. In onze samenleving kunnen we als christenen het verschil maken. Ook in de kleine gebaren. Door oogcontact, een handgebaar, een glimlach, een vriendelijk woord. Vriendelijkheid weegt geen honderd pond. Wel geeft ze kleur en warmte aan 
je omgeving. Sawubona. Ik zie jou.

De auteur is docent en docenten­trainer vo/mbo.