Iedereen kan het weten, Nederland was een heel goed bekendstaand land. Het ging vooraan in vele goede dingen. Ik heb dat zelf meegemaakt, met mijn ogen gezien en met mijn oren gehoord.

Wat mensen mij over deze samenleving in 1997 hadden verteld was waar. Ik was toen nog maar zeven maanden in Nederland. Iedereen was vriendelijk voor mij en geweld was in dit kleine land onbekend. In die periode zei iedereen: Hai, hallo, goedemorgen of goedemiddag. Wanneer ik iets vroeg, antwoordden zij mij met een glimlach. Op zoiets was ik trots.

Van deze maatschappij ben ik gaan houden. Ondanks de ellende en het verdriet die ik hier ben tegengekomen.

Die liefde voor Nederland zal altijd blijven. Zo wil ik ook mijn kinderen opvoeden. Als vader wil ik mijn kinderen dat respect bijbrengen. Zo weet ik dat een echte Nederlander nooit mij of mijn kinderen kwaad zal doen of zal aanvallen.

Dat deed wel de dictator Saddam Hussein, toen hij de Koerden in Irak heeft aangevallen. Ik kan mij nog een uitspraak herinneren uit de jaren 1999-2000: Nederland is een stukje paradijs. Zonder twijfel verbaasde mij zo’n uitspraak niet. Ik was het er helemaal mee eens.

Zorgen
Toch maak ik mij zorgen over de toekomst van dit land en over deze samenleving.

Een uitspraak is: ”niemand is foutloos”. Maar van iedere fout moet men willen leren en door ze te onthouden niet berusten in een passieve levenshouding. Ik bedoel dat door fouten en gepleegde misdaden of zinloos geweld een proces op gang moet komen om helderheid en veiligheid te krijgen.

Tijdens het 87 dagen durende kabinet-Balkenende is Pim Fortuyn vermoord. Maar is er reeds een overtuigende uitleg gekomen waarom hij vermoord is? Zijn dood roept nog steeds vragen op.

Ik geloof dat deze regering onvoldoende lessen getrokken heeft uit deze schandalige dramatische daad. Waardevolle personen hebben met hun leven betaald voor de vrijheid van meningsuiting.

Wanneer er nu geen scherpe grens getrokken wordt, vermoed ik dat er nog meer misbruik van de democratie gemaakt zal worden en onvoorstelbaar ernstige daden zullen plaatsgrijpen. Toch denk ik dat er vele mogelijkheden zijn om dergelijke personen op te sporen en de regeringsmacht krachtiger te kunnen maken. Immers deze mensen, die niets en niemand ontzien, maken dit multiculturele land ziek. En het ergste is wel de onzekerheid en de gevoelens van onveiligheid die daardoor bij mensen in ons land ontstaan.

Samenwerken
Hoe en op welke wijze kunnen wij van deze crisis leren? Nederlanders moeten samenwerken. Iedereen moet in zijn eigen positie kunnen en durven zeggen hoe de zaken ervoor staan. Mensen op het pluche hebben voldoende bewaking. Ik begrijp wel dat de regering niet voor ieder kind de hele dag een bewaker beschikbaar kan stellen. Dat is ook de verantwoordelijkheid van ouders. Zo voeden allochtonen hun kinderen ook op. Dat bestaat niet alleen uit ze te eten geven. Ze moeten hun kinderen naar school sturen of naar buiten laten gaan, zonder ze te voeden met ’radicalisme’. Voorkomen moet worden dat mensen als minderheid apart blijven staan.

Wat dit land vooral moet uitwerken is een proces waarin het vertrouwen aan het publiek wordt teruggegeven. En dat niet in oppervlakkige zin, maar tot in de wortels van deze samenleving. Bepaalde organen kunnen hierin dienstbaar zijn. Nogmaals niet het zakelijke, maar er moet met de gevoelens van mensen rekening worden gehouden. Er zijn in deze samenleving reeds te veel gevoelens van onzekerheid. Een ieder kan zich voorstellen dat er op deze manier gemakkelijk rare dingen kunnen gebeuren.

Het woord democratie is een extreem gevoel van duidelijkheid en is een betrouwbaar orgaan voor vrijheid. Het geeft aan dat niemand daar misbruik van mag maken.

voetnoot (u17(De auteur is een asielzoeker afkomstig uit Irak en woont met zijn vrouw en vier kinderen al enkele jaren in een asielzoekerscentrum in Zuid-Holland.