De stoeltjes, het spreekgestoelte, het hekje met de interruptiemicrofoons, de grote roltrappen: alles is hetzelfde als het op het Binnenhof was. Heerlijk, die vertrouwdheid in een verrommeld en gefragmenteerd politiek landschap.

Alleen de muur achter het spreekgestoelte, díé is anders. De oude wandpanelen passen namelijk niet onder het lage plafond en dus moest er nieuwe kunst komen. De kunstenaar die de vijf panelen met daarop klei uit alle delen van het land maakte en er zo’n 2 ton voor in rekening bracht, denkt er een goed verhaal bij te hebben. Zo brengt de moddermuur de buitenwereld naar binnen in de Haagse bubbel. Zelfs de klimaatcrisis en de verhouding van de mens met de planeet aarde worden erbij gehaald. En die gepeperde rekening heeft natuurlijk alles te maken met het intensieve proces dat er nodig was om de klei tot kunst te verheffen. Winnen, wassen, drogen, bevestigen; ja, daar is over nagedacht.

Maar wel of geen goed verhaal, iedere keer als ik de modderwand zie, verlang ik terug naar de 
metershoge panelen in de oude vergaderzaal. De felle kleuren spatten de kijker daar in het gezicht. En daarbij zetten ze het vaak koude Haagse gebeuren ook nog eens in een warme gloed.

Maar nu? Nu staan premier, Kamerleden en ministers zich de blaren op de tong te praten tegen een achterwand beplakt met modder. Want zo noem ik de vastgeplakte klei maar even voor het gemak. En dat heeft dus 200.000 harde euro’s gekost. Voor dat geld koop je toch al snel een stuk of wat aardige auto’s.

Als ik nu naar Mark Rutte kijk die, staande voor de kleiwand, zijn verhaal doet, ben ik doorlopend bang dat een boos Kamerlid een handvol modder naar de eerste minister gooit. En dan kan een plenair moddergevecht niet uitblijven, vrees ik.

Modder dus in de belangrijkste vergaderzaal van het land. Gewassen en gedroogd, maar ‘t blijft wel modder. Geen wonder dat het in politiek Den Haag met zulke kunstwerken aan de muur voorlopig aanmodderen blijft.