Mensen die ‘ons’ hielpen bij de Nederlandse missie. Ook achtervolgen me de beelden van schreeuwende, vuurwerk afstekende jongeren in mijn woonplaats, nationalistische en racistische leuzen scanderend. Voer voor de media. Sommigen deden het voorkomen als liep een heel dorp te hoop tegen evacués, al dan niet voorzien van Nederlands paspoort. Alsof Harskamp massaal de middelvinger opstak.

Op de Facebookpagina van De Telegraaf verschenen tientallen reacties op dit beschamende vertoon. Veel lof en bijval oogstte de harde kern van hooguit tachtig mensen. Volgens mijn vrouw lopen er ook vandaag veel potentiële beulen voor een concentratiekamp rond.

De Telegraaf schreef over 250 mensen die verwensingen schreeuwden naar evacués en vluchtelingen. Dat was naast de waarheid. Zelfs zou een auto in brand zijn gestoken. Het waren ‘slechts’ twee banden. Erg genoeg, maar maak het niet groter dan het is. Onjuiste beeldvorming ondermijnt vertrouwen in de media.

Ik zocht zaterdag langdurig kranten en nieuwssites af naar de andere kant van Harskamp: de velen die zich het lot van de ontheemden en ontwortelden aantrokken. Buiten deze krant las ik nauwelijks iets over de spontane acties die ontstonden in de lokale gemeenschap. Over hulpgoederen die zijn en worden ingezameld. Over gebak voor marechaussee en politie als gebaar van plaatsvervangend excuus.

Ook enkele ministers haastten zich hun afkeer te uitten over amok makende Veluwnaren. Terecht, zolang het niet als afleidingsmanoeuvre fungeert om eigen falen te verdonkeremanen. „De opmars van de taliban overviel ons”, zei de regering, die niet in haar eerste leugentje is gestikt. Hadden de militaire vakbonden in mei al niet hard aan de bel getrokken?

En de jongeren die de zwaar gestreste mensen voor de poort van de noodopvang nog even door de gehaktmolen draaiden: wat gaat er schuil achter al die bravoure? Hier ligt een taak voor ouders, overheid, school en kerk. Ga in gesprek met betrokkenen en sympathisanten. Onwetendheid en domheid voeden angst. Maar laten media en politici nu niet denken dat het gênante gebeuren in Harskamp exclusief is voor wat men gemakshalve ”de Biblebelt” noemt. Dat zou wel heel naïef zijn.

De beelden van mensen in doodsangst laten me niet los. Ik vrees voor ‘onze’ niet-geëvacueerde medewerkers die niet meer konden worden geëvacueerd en achterbleven. Ik schaam mij opnieuw plaatsvervangend.