Inmiddels lijkt de campagne te worden geïntensiveerd. Zo was er verleden week een non-binaire transpersoon die bekendmaakte zwanger te zijn, maar bij de geboorte van het kind niet als de moeder in de burgerlijke stand te willen worden bijgeschreven. Even later maakte de Nederlandse filmindustrie bekend dat er geen twee prijzen meer uitgereikt zullen worden voor de beste acteur en actrice maar nog maar één. Tot slot was er vorige week de aangifte van een inwoner van de gemeente Nunspeet tegen burgemeester Van de Weerd omdat de gemeente in de correspondentie inwoners niet bij de naam aanschrijft, maar als heer of mevrouw.

Ondertussen is vooral de beslissing van de filmbusiness genderneutrale prijzen uit te gaan reiken lang niet overal goed gevallen. Tal van acteurs –in het algemeen echt niet de meest conservatieve mensen– hebben de beslissing zwaar bekritiseerd. En ook in nogal wat landelijke dagbladen hebben scribenten zich tegen deze maatregel uitgesproken.

Recent sprak een columnist, in de discussie of een zwangere wel of niet als vrouw aangesproken mocht worden, er eerder al zijn verbazing over uit dat ook vrouwen zo makkelijk mee lijken te gaan in het streven van transactivisten, terwijl daardoor hun vrouwelijkheid wordt „uitgegumd.” Een scherpe opmerking. Want met het slotstuk van het ‘bevrijden’ van vrouwen van mannelijke onderdrukking, heeft het gendergedram niets te maken. Integendeel, door het verdonkeremanen van hun vrouwelijkheid mogen vrouwen opnieuw niet zijn wie ze zijn.

Er lijkt dus iets van een tegenbeweging tegen het transactivisme op gang te komen. De wal lijkt het schip van een zeer assertieve minderheid, die in ieder geval het spreken over mannen en vrouwen volledig wil veranderen, te keren.

Maar daarbij dreigt een gevaar. En dat is dat door de afkeer van transactivisme de problemen van mensen die worstelen met hun geslacht ondersneeuwen. Om in de beeldspraak van wal en schip te blijven: zij die genderdysforie hebben, dreigen door de tegenbeweging die op gang komt tussen de wal en het schip te geraken. En dat terwijl hun problemen tot grote innerlijke conflicten kunnen leiden, met alle ernstige gevolgen van dien.

Door de afkeer van het genderactivisme mogen christenen zich niet laten verleiden tot het negeren van deze mensen. Het staan en blíjven staan voor de Bijbelse belijdenis dat God de mens naar Zijn beeld heeft geschapen als man en vrouw, is immers niet los verkrijgbaar van de opdracht tot het verlenen van hulp aan mensen in nood.