Toen ik in september 2020 een vakantiehuisje boekte in het Duitse Siegtal, deed ik dat in de volle overtuiging dat de zomer van 2021 sprekend zou lijken op die van het voorgaande jaar. Het aantal besmettingen daalde in die maanden zo snel dat het even leek of de pandemie al achter de rug was. In Duitse supermarkten was een mondmasker verplicht en op terrassen werd gevraagd je personalia achter te laten, maar van verdere maatregelen was geen sprake.

Nu is plannen maken tijdens een pandemie een hachelijke zaak, omdat maatregelen voortdurend veranderen en zich telkens nieuwe virusvarianten aandienen. Maar met zicht op diverse werkzame vaccins lag het voor de hand, of zou het althans logisch zijn geweest, dat het aantal besmettingen in de zomermaanden nog veel sterker zou afnemen dan een jaar eerder. Tot een paar weken geleden leek het inderdaad die kant op te gaan, totdat het demissionaire kabinet de teugels liet vieren.

Zo bekeken ben ik de dupe van een dubbele inschattingsfout, namelijk die van mij persoonlijk en die van de overheid waar we ons vertrouwen op hebben gevestigd. Het gaat hier echter niet zozeer om de schuldvraag, als wel om de wankele balans tussen ongegrond optimisme en overdreven voorzichtigheid. Voor beleidsmakers is het nu al anderhalf jaar een kwestie van spitsroedelopen. Je kunt ook zeggen dat het voor alle betrokken een schier uitzichtloze uitputtingsslag is.

Zelf ben ik van mening dat vakantie geen recht is, zeker geen mensenrecht en al helemaal geen onmisbaar onderdeel van het leven. Tegelijk wordt zelfs een vakantie net over de Duitse grens een hele expeditie, want het bezoek moet vooraf officieel worden aangemeld op een website waar je als Nederlander alleen met Engels of Duits terechtkunt. Wie niet volledig is gevaccineerd, dient tien dagen in quarantaine te gaan op het opgegeven adres, hoewel na vijf dagen een gezondheidstest kan worden gedaan.

Zelf behoor ik tot de groep die in de media wordt bestempeld tot ‘antivaxxers’. Zelf zou ik eerder zeggen dat ik de kat nog even uit de boom kijk en voorlopig liever kies voor isolatie dan voor vaccinatie. Gevolg is dat we niet elke dag een lange wandeling kunnen maken in de omgeving, maar hooguit een paar keer om het gehuurde huisje kunnen lopen om de benen te strekken. Ook moeten we een weekvoorraad eten meenemen, omdat je zelfs niet even naar de bakker kunt.

Maar in plaats van te mokken, besloten we van de nood een deugd te maken. Wie niets mag, hoeft immers ook niets en kan met een gerust hart in een tuinstoel neerploffen met een grote stapel boeken binnen handbereik. Het belooft in elk geval een onvergetelijke vakantie te worden –zeker wanneer we daadwerkelijk controleurs aan de deur zouden krijgen– en een goedkope vakantie bovendien. Zo blijkt eens te meer dat alles maar net is hoe je het bekijkt en wat je er vervolgens zelf van maakt.