Wie bij De Jong aan de deur komt, kan er niet omheen: het wit met blauwe bord, net onder het huisnummer. In bescheiden letters staat er ”Maar wie volhardt tot het einde, Die zal behouden worden”. Compleet met davidsster.

Het bord kreeg ze als verjaardagscadeau van iemand bij wie ze in de huishouding werkte, vertelt de Nieuw-Lekkerlandse binnen, terwijl hond Vern nieuwsgierig de schoenen van de onbekende gast besnuffelt. „Die vrouw kende iemand die schilder is. Hij heeft het voor mij gemaakt.”

Dat er een Bijbeltekst op het bord zou komen te staan –het derde exemplaar dat ze heeft– stond voor De Jong als een paal boven water. Ze is thuis in de Bijbel. „Vroeger, toen ik nog werkte, had ik een strak ritme: om zeven uur op, koffie, daarna rust om de Bijbel te lezen. Ook nu probeer ik in het lezen streng te zijn voor mezelf. Jaarlijks lees ik de Bijbel helemaal.”

De Jong is in het bijzonder geraakt door de beloftes die in de Bijbel staan. „Dat zijn er zo veel. Ik zou mijn hele huis wel kunnen volhangen met bordjes.” Lachend: „Maar dan zegt de buurt vast: Het is tijd dat De Jong weggebracht wordt.”

In haar zoektocht naar een mooie tekst voor het bord spreekt dit vers –Mattheüs 24:13– De Jong uiteindelijk het meest aan. „Prachtig vind ik deze tekst. Alles zit erin, ook voor christenen. Als God ons niet vasthoudt, zijn we nergens.”

Israël

Ook de davidsster heeft niet voor niets een plek op het bord gekregen, net als op de twee eerdere bordjes die bij de ingang van haar huis prijkten. „Ik houd van Israël”, vertelt De Jong. „Zelf ben ik er in de jaren 70 geweest met een groep vrienden. Het is een prachtig land. We hebben onder meer op de Via Dolorosa gelopen en gelogeerd in de Oude Stad.”

Juist bij het lezen van die oude Bijbelteksten voelt De Jong verbondenheid met het Joodse volk. „In Openbaring lees je over de bekering van Israël. Je hoort steeds vaker dat er van hen tot bekering komen. Dat vind ik heel mooi.”

Slijtage

De tekst op het bord is vanaf de stoep lastig leesbaar. Alleen wie echt aan de deur moet zijn bij De Jong, kan het lezen. Over een groter bord heeft de Nieuw-Lekkerlandse, die nu 11,5 jaar in dit huis woont, nog nooit nagedacht. „Een groot bord op een klein huisje staat ook niet”, meent ze. „Wie aan de deur komt, ziet het toch wel.”

Ze heeft niet „per se” het doel om te evangeliseren met de tekst. Toch levert het bord met de ster haar geregeld reacties op. „Soms blijven mensen die aan de deur komen net iets langer hangen. Mooi bordje, zeggen ze dan. Dan heb ik er even een gesprek over. De zoon van een vrouw hier uit de buurt zag ik een keer langzamer gaan fietsen om het bord te kunnen lezen. En met de zusters die langskomen om mij te verzorgen, heb ik het er ook weleens over. Maar aanbellen speciaal voor het bord doen mensen niet.”

In de buurt waar ze woont, een gezellig hofje waar voornamelijk senioren huizen, is ze voor zover ze weet de enige met zo’n gevelbord. Een eind verderop aan de dijk is wel een huis met een tekst erop te vinden, weet De Jong. „Daar staat iets op met de woorden Licht en duisternis. Dat zal ook wel religieus bedoeld zijn. Nieuw-Lekkerland is best een christelijk dorp.”

Voorlopig is ze tevreden met haar kleine bord bij de deurbel. Pas als het tekenen van slijtage gaat vertonen, is het tijd om aan een nieuwe te denken. „De tekst moet wel leesbaar blijven.”

Eén ding is zeker: ook als er een nieuw bord komt, prijkt er weer een Bijbeltekst op. „Er staat zo veel in de Bijbel. Je blijft leren.”

*Dit is het vijfde deel van een serie waarin RD-lezers vertellen over de gevelspreuk op hun woning. *