De Europese Unie is een van de grootste verstrekkers van subsidie voor vissers, samen met landen als China, de Verenigde Staten, Zuid-Korea en Japan. Landen subsidiëren hun vloten overigens al eeuwenlang. De redenen variëren van voedselzekerheid, druk van lobby’s uit de industrie tot simpelweg nationale trots. Zonder de subsidies zouden er volgens de sector veel vissers failliet gaan. Zo betalen Europese vissers op hun brandstof geen belasting. Brandstof is een van de grote kostenposten voor de sector.

Naast overbevissing zorgen de subsidies ervoor dat lokale vissers uit landen met een ontwikkelende economie niet de concurrentie aankunnen voor hun eigen kusten. Zo is de economie van het Afrikaanse Senegal sterk afhankelijk van visserij, maar beschikt het niet over de middelen om een grote industriële vloot op te zetten.

Daarnaast zou zonder de subsidies veel visserij op volle zee niet winstgevend zijn, werd in 2018 beargumenteerd in het artikel ‘The economics of fishing the high seas’ in het academische tijdschrift Science Advances. Het leidt volgens milieuactivisten bijvoorbeeld tot overbevissing van een tonijnsoort in de Indische Oceaan. De grootste vloot die daar vist komt uit de EU, claimt een Indiase overheidsinstelling.

De Indiase handelsminister zei donderdag dat er nog veel moest gebeuren aan de conceptovereenkomst om ervoor te zorgen dat de problemen voor landen in ontwikkeling worden opgelost. Vicevoorzitter Valdis Dombrovskis van de Europese Commissie heeft gezegd dat het concept „de basis kan vormen voor een overeenkomst”.

De jaarlijkse subsidies op visserij wereldwijd werden in 2019 geschat op ruim 35 miljard dollar. Niet al die subsidies worden als schadelijk beschouwd en sommige vallen niet onder de deal die de WTO wil sluiten.

De WTO probeert al twintig jaar een akkoord te bereiken over de visserijsubsidies. Een deadline van de Verenigde Naties om tot een akkoord te komen werd afgelopen december gemist. Onderhandelaars waren het vorig jaar wel eens geworden over de definitie van ’vis’.