Wie vanuit de woning van Hendrik van Dalfsen (72) en Sina van Dalfsen-Boeder (69) een blik naar buiten werpt, kijkt recht op het bord aan de muur van het balkon. Eben-Haëzer: Tot hiertoe heeft de Heere ons geholpen, of: Steen der Hulpe. De Van Dalfsens ervaren Gods hulp en leiding iedere dag. „Hij wijst steeds de weg.”

Het bord was een gelofte aan God. Destijds beloofde het echtpaar om ”Eben-Haëzer” op de muur te zetten als de Heere hun een nieuwe woonplaats aanwees. Zij: „Uit dankbaarheid, tot Zijn eer.”

Het gezin Van Dalfsen –vader, moeder en acht kinderen– woonde namelijk niet altijd in Ermelo. Tot 1989 was hun thuis in Enkhuizen. Daar had vader Van Dalfsen een stadsboerderij. Zijn koeien stonden in de stad op stal en in het voorjaar bracht hij ze naar een weiland in het buitengebied. Tot het land bij een ruilverkaveling van Enkhuizen in 1977 in andere handen terechtkwam. Dat was het einde van de boerderij.

De agrariër ging noodgedwongen op zoek naar nieuw werk. Dat deden hij en zijn vrouw niet zonder gebed. Zonder God wilden zij geen beslissing nemen. Zijn Woord is ook nu nog leidend voor hen. Ze lezen dagelijks in de grote Bijbel op de houten standaard in de hoek van de woonkamer. Moeder Van Dalfsen: „Die ligt nooit lang op dezelfde plek open.”

Het echtpaar reisde stad en land af op zoek naar een nieuwe baan. Voor een halfjaar kon de voormalige boer aan de slag bij een bloemzaadbedrijf in Enkhuizen. Maar na een aantal reorganisaties moest hij ook daar weg. Niet eenvoudig voor een veertigjarige, blikt de zeventiger terug. „Waar vind je dan nog een baan?” Uiteindelijk kreeg hij werk bij hoveniersbedrijf Tonsel in Ermelo. Daar werkte hij zo’n vijf jaar, tot hij in dienst trad bij de groenvoorziening van de gemeente Ermelo.

Achteraf zien beiden de tegenslagen in het werk als Gods leiding. „Hij maakte ons los van Enkhuizen en verbond ons aan Ermelo”, constateert de voormalige hovenier. Bij de eerste bezoeken aan het dorp ervoer het echtpaar Gods zegen in een aantal bijzondere ontmoetingen. Zo kwamen de twee –beiden wildvreemd in Ermelo– onverwachts de vrouw van het schoolhoofd tegen, toen ze de reformatorische school zochten. Bij het tweede bezoek vroegen dorpsbewoners het gezin op bezoek. De familie voelde zich gelijk thuis.

Belofte

Van Dalfsen en zijn vrouw geloofden vast dat ze naar Ermelo moesten, maar dat vertrouwen werd beproefd. Zo stond hun woning in Enkhuizen anderhalf jaar te koop, terwijl de makelaar op twee maanden rekende. Een tijd van geloofsoefening, zegt moeder Van Dalfsen. Tot de Heere sprak. „Dat gebeurde tijdens een preek uit Jeremia 33: Ik zal u antwoorden.” De dag erop werd het huis verkocht. „God vervulde Zijn belofte.”

In oktober 1989 verkaste het gezin naar Ermelo, waar de jongste werd geboren. Toen wilde het echtpaar ook de gelofte van het gevelbord nakomen. Er was echter geen geld meer om een plank te betalen. Maar ook nu zorgde de Heere. Vader Van Dalfsen: „Op het werk ruimden we een schuur leeg. Daar zag ik twee eikenhouten planken; precies geschikt voor een gevelbord.” Hij kreeg het hout mee, zodat hij er een tekst in kon frezen. Dat was moeilijk, want zoiets had Van Dalfsen 
–met zijn „twee linkerhanden”– nog nooit gedaan. Voor iedere letter die hij in het hout schreef, voelde hij zich afhankelijk van Gods hulp. „Die mocht ik ook ervaren. Bij ieder teken voelde ik: tot hiertoe heeft de Heere geholpen; Eben-Haëzer.” Het frezen lukte in één keer. Een halfjaar na de verhuizing schroefde de Ermeloër het bord op het huis aan de Van Veldhuysenweg.

Inmiddels zijn de negen kinderen uit huis en woont het echtpaar vier jaar in een appartement. Beiden zien de verhuizingen als een „herinnering dat aardse woningen geen blijvende stad zijn.” Voor de toekomst zien ze op de Heere. „Hij is onze Steen der Hulpe.”

Dit is het derde deel van een serie waarin RD-lezers vertellen over de gevelsspreuk op hun woning.