„En de zaligheid is in geen ander; want er is ook onder de hemel geen andere naam, die onder de mensen gegeven is, door welke wij moeten zalig worden.”

Zoals alle lijnen van een cirkel in het middelpunt samenlopen en aldaar met elkaar gemeenschap hebben, zo loopt het geloof van al Gods uitverkorenen in Christus als in één Middelpunt uit, dat hen allen met elkaar aan Hem verenigt (Titus 1:1-4).

Dus zijn zij allen één lichaam, als verknocht aan hun Hoofd door éénzelfde geestelijke familieband. De sterk- en zwakgelovigen gaan hier hand aan hand. Al grijpt de een Hem minder krachtig aan, beiden echter houden zij Hem vast (Hooglied 4:9; 5:1).

Allen zijn zij van één hart en van één gevoelen, ten aanzien van de grondstellingen (Efeze 4:6). Ze houden één en dezelfde leer en hetzelfde geloof vast, waarvan het wezen onveranderlijk altijd hetzelfde zal zijn (Hebreeën 13:8).

Hoe verschillend hun meningen en begrippen ook in de mindere waarheden mogen zijn, allen komen toch in de hoofdzaak overeen: De zaligheid is in geen ander; want er is ook onder de hemel geen andere naam, die onder de mensen gegeven is, door welke wij moeten zalig worden.

Zo hebben zij, volgens de belofte in Jeremia 32:39, enerlei hart en enerlei weg, want zij zijn allen dezelfde zalving deelachtig, welke hun alles leert wat ter zaligheid nodig is (1 Johannes 2:20). De zalving namelijk van de heiligen, die alle dingen doet weten. Want zij zijn allen van de Heere geleerd!

Thomas Boston,
predikant te Ettrick

(”Verhandeling over de gemeenschap der heiligen”, 1775)