De mogelijkheid tot abortus is gemeengoed in Europa: al vanaf 1953 is het toegestaan in Hongarije en sinds 2018 in Ierland. Uitzonderingen zijn Polen en een aantal kleine staatjes: Andorra, Malta, Monaco, San Marino, Liechtenstein en Vaticaanstad.

In Andorra, Malta, San Marino en Vaticaanstad is abortus onder alle omstandigheden verboden, terwijl het in Liechtenstein enkel mogelijk is als het leven van de vrouw in gevaar is of er sprake is van verkrachting. Monaco volgt dezelfde lijn, waarbij ook geconstateerde ernstige foetale gebreken een reden kunnen vormen.

Een opmerkelijke uitzondering vormen daarnaast de Deense Faeröer-eilanden. Anders dan in Denemarken, waar abortus al sinds 1973 legaal is, mag het op de eilanden enkel in uitzonderlijke omstandigheden.

Tussen de landen waar abortus in vrijwel alle gevallen is toegestaan, bestaan verschillen in voorwaarden en condities. In veel landen ligt de abortusgrens op twaalf weken, zoals in België, Italië en Frankrijk. In landen als het Verenigd Koninkrijk en Nederland ligt de grens formeel op 24 weken.

In vijftien landen is er sprake van een verplichte wachtperiode tussen het moment waarop het verzoek tot een abortus wordt gedaan en de uitvoering. Nederland is een van deze landen, samen met onder meer België, Ierland, Italië en Spanje. Twaalf landen, waaronder Nederland, stellen informatievoorziening over alternatieven of counseling verplicht.

Uit onderzoek van Ipsos blijkt dat de steun in de samenleving voor abortus in 25 wereldwijd onderzochte landen sinds 2014 licht is afgenomen. In 2014 gaf 72 procent van de bevolking in deze landen aan dat abortus al dan niet onder bepaalde omstandigheden mogelijk moet zijn, in 2016 75 procent; tegen 70 procent in 2020.

Opmerkelijke terugval in steun was te zien in Duitsland (van 85 naar 76 procent) en Frankrijk (van 90 naar 84). Een sterke stijging in support voor de mogelijkheid van abortus was er juist in Zuid-Korea (van 59 naar 79 procent), Rusland (van 59 naar 69) en Mexico (van 51 naar 64).