De bitcoin werkt op basis van blockchaintechnologie, een soort collectief logboek waarin alle deelnemers samen alle transacties bijhouden. Dat register wordt om de 10 minuten aangevuld met een nieuwe ‘bladzijde’ met de laatste veranderingen. Om elke aanvulling veilig te verwerken, moet een complexe wiskundige formule worden opgelost. Wereldwijd staan speciale computersystemen daar de hele dag door op te puzzelen. Dat heet minen. Wie de formule oplost, wordt beloond in bitcoins.

Het dreigement van Peking toont aan dat de productie van de digitale munt, die buiten het bereik van regeringen ligt, een kwetsbaar punt is. Het minen is afhankelijk van ruime voorraden goedkope elektriciteit en apparatuur. Het zijn juist die elementen die China gebruikte om ’s werelds grootste productieland te worden.

Peking heeft in zijn algemeenheid moeite met cryptovaluta. Jarenlang was er in China geen legale uitwisseling van bitcoin toegestaan, zelfs niet toen de ondernemers van het land zich ontpopten als de belangrijkste producenten. Het land maakte al in 2018 de eerste plannen om het minen van cryptomunten aan banden te leggen. Met name de regio Binnen-Mongolië, waar energie goedkoop is, is populair. De autonome regio kondigde eerder aan het minen aan banden te willen leggen.

Eerder kondigde Iran al aan het minen van bitcoin tijdelijk niet toe te staan. Met het verbod wil Iran voorkomen dat tijdens de zomerperiode stroomtekorten ontstaan. Iran is goed voor de productie van 4,5 procent van bitcoin wereldwijd.