Toch valt er ook wel een kritische kanttekening te maken. Heilsfeiten kun je er immers in opsluiten. Christelijke feestdagen worden dan tot feestelijk pakpapier waarin de heilsgebeurtenissen worden verpakt, om ze na een of twee dagen weer weg te zetten. Nog voordat we goed en wel op het spoor zijn van hun betekenis en reikwijdte moeten ze wachten tot volgend jaar.

Zoals ik de neiging heb om zondagschristen te zijn, kan ik ook tot Pinksterchristen verworden: iemand die de betekenis van de uitstorting van de Heilige Geest beperkt tot het Pinksterfeest en de herdenking dáárvan. Van de weeromstuit blijf ik dan denken in termen van zending, van taalbarrières en het slechten daarvan. Als we niet oppassen werken christelijke feestdagen clichévorming in de hand en zijn pinksterchristenen als vanzelf enkel nog GZB-christenen, ZGG-christenen, of welke zendingsclub er ook maar bij hen hoort.

Dat Pinksteren te maken heeft met wereldwijde zending, dat zal waar zijn, maar het is ook en vooral zo dat de Geest bouwt aan één kerk „van alle plaatsen.” Dat wil niet enkel op zondag beleden worden („ik geloof…”), maar toch vooral doordeweeks beleefd.

Nu heb ik als buitenlandredacteur gemakkelijk praten. Als ik op reis ben zijn er doorgaans twee plaatsen waar ik me thuis voel. Akkoord, een ervan is bij McDonalds. De andere is: een open kerk op zondag. Dat is lang niet altijd een onverdeeld plezier, overigens. Zo voelde ik me hoogst ongemakkelijk toen ik in een kerkje in Zuid-Sudan naar voren werd gehaald (getrokken zelfs) om daar met de voorganger en de kerkenraad „van vreugde te dansen.” Ik had me nog wel uit voorzorg verschanst achter een boomstam.

En toch is het waar: de bijeenkomst van de kerk wereldwijd ervaar ik als een moment waarop je elkaar begrijpt, ook al versta je elkaar van geen kanten. Daar en dan ervaar ik dat de Heilige Geest christenen maakt tot globalisten-pur-sang. Ik wil het ook meer thuis ervaren bij het lezen van de krant. Al die bericht hoe christenen in Myanmar lijden onder oorlogsgeweld- waarom doet me dat vaak zo weinig? Is het armoede vanwege een verkleurde Pinksterverpakking?

Ik ga er dit jaar om bidden: Kom Heilige Geest, overbrug de afstand tussen mij en hen, slecht barriëres in taal en cultuur en breng hen bij mijn hart. Laat de ‘dikke ik’ van mijn hoogstpersoonlijke geloofsbeleving –met zijn uitgebalanceerde snufjes van gevoel– geen belemmering zijn om existentiële verbondenheid te ervaren. Ruk de knopen af van de dikke jas van de eigen identiteit waarmee ik mij als refochristen warm heb ingepakt, en die maakt dat ik koud blijf tegenover anders gekleden. Ik weet het: om dat te veranderen is grondige vernieuwing nodig. Daarom: Kom Schepper Heilige Geest!