Tijdens de eerste golf van de coronapandemie keerden twee oude principes die de moderne wereld veelal achter zich had gelaten met overtuiging terug: het belang van een ”plaats” en de essentiële rol van een ”gemeenschap”. Door internationale reizen en handel en de explosieve groei van de informatietechnologie, maar ook door de gestage universalisering van de cultuur, zijn we onszelf steeds meer gaan beschouwen als mondiale wezens. We voelen ons niet gebonden aan een bepaalde bevolkingsgroep of plek.

Door de coronamaatregelen moesten we echter zoveel mogelijk thuisblijven en het reizen beperken, om virusbesmettingen tegen te gaan. Dit heeft ons er nadrukkelijk aan herinnerd dat ons leven samenhangt met een bepaalde plek op aarde en verbonden is met de andere mensen op die plek, met wie we samen verantwoordelijkheid dragen.

Dat we ons opnieuw bewust werden van onze band met een zekere plaats verlegde onze focus weer naar de mensen om ons heen. Niet opdat we geen enkele aandacht meer zouden hebben voor de mensheid wereldwijd, maar als correctie van de arrogante gedachte dat we onze roots wel achter ons kunnen laten.

Valse scheiding

Bijbels onderwijs heeft een vergelijkbare uitwerking. Ons burgerschap is inderdaad in de hemelen (Filippenzen 3:20) en we worden opgeroepen om ons niet te voegen naar de patronen van de wereld (Romeinen 12:2), noch de dingen van de wereld lief te hebben (1 Johannes 2:15).

Toch betekent dit niet dat we ons moeten terugtrekken uit de aardse plaatsen die we bewonen en ons alleen moeten bezighouden met „de dingen die boven zijn” (Kolossenzen 3:2).

Dit zou niet alleen leiden tot een valse scheiding tussen het heilige en het seculiere en tussen het geestelijke en het stoffelijke. Het zou daarnaast ook geen recht doen aan de betekenis van ”burger van de hemel zijn”, als zouden christenen hun burgerplichten moeten beschouwen als een soort ‘buitenschoolse activiteit’, ondergeschikt aan zaken die eeuwigheidswaarde hebben.

Ambassadeurs

In plaats daarvan is het onze opdracht om op te treden als ambassadeurs van de hemelse regering. We hebben als taak de waarden van Gods koninkrijk tot uitdrukking te brengen („gelijk in de hemel, alzo ook op de aarde”, Mattheüs 6:10). Het is de bedoeling dat we de liefde en gerechtigheid van God als Zijn beelddragers weerspiegelen op de plaatsen waar we ons bevinden.

De naaste dienen

„Het Woord is vlees geworden, en heeft onder ons gewoond”, staat in Johannes 1:14. Christus heeft Zijn goddelijke heerlijkheid achter Zich gelaten om de „gestaltenis van een dienstknecht” aan te nemen, om „de mensen gelijk” te worden en gehoorzaam te worden tot „de dood des kruises”, lezen we in Filippenzen 2:6-8.

Dit laat ons geen andere keuze dan dat we participeren in onze woonomgeving, onszelf in liefde geven aan anderen en de mensen om ons heen dienen. Christenen hebben niet de optie om geïsoleerd van de wereld de gelukzaligheid te genieten. Hun roeping is hun naasten lief te hebben, hun zorgen en lasten op zich te nemen en het algemene welzijn te zoeken. Daarbij komen persoonlijke belangen op de tweede plaats.

Het label ”burger” is niet alleen een persoonlijke juridische identiteit, die bepaalde rechten en het lidmaatschap van een gemeenschap verleent, maar ook een oproep om deel te nemen aan het maatschappelijk leven. Als christenen hebben we een ”dubbel burgerschap”: we zijn wel in maar niet van de wereld (Johannes 17:14-16).

We zijn geroepen om ons met de wereld in te laten en daarin onze hemelse identiteit gestalte te geven. Zo zijn we actieve wereldburgers, gezonden in de kracht van de Geest, om Jezus getrouw te vertegenwoordigen te midden van de mensen om ons heen.

Sleutelrol

Laten we lessen trekken uit de coronapandemie en de samenleving opnieuw vormgeven op basis van de Bijbelse principes van geworteldheid en verantwoordelijkheid. Christenen kunnen hierbij een sleutelrol vervullen.

Laten de kerken, lokaal en als instituut, het Evangelie van de Heere Jezus Christus uitdragen in de context van menselijke relaties. Christenen moeten niet aan de zijlijn staan, om zich te onderscheiden van de wereld, maar relaties aangaan met hun medeburgers.

Kerken kunnen hierbij samenwerken met maatschappelijke instellingen. Christenen kunnen vrijwilligerswerk bij een neutrale instelling of een politieke functie overwegen. Met een ”theologie van burgerschap” als uitgangspunt.

De auteur promoveerde in de sociale, politieke en menswetenschappen aan de Universiteit van Cambridge. Hij schreef dit artikel als gastschrijver op de site van het Jubilee Center in Cambridge, een organisatie die een Bijbels perspectief wil bieden op ontwikkelingen in de samenleving.
>

jubilee-centre.org