Van gedwongen verkoop van kostbare landbouwgrond voor 1700 nieuw bos tot het jaar 2050 is geen sprake. De onrust onder burgers en buitenlui die veroorzaakt werd door een publicatie van een wat overenthousiaste lokale krant, blijkt voorbarig. „We hebben gekeken naar plaatsen in Flevoland waar bosbouw mogelijk is. Dat is ingetekend in een kaart. Maar die heeft geen enkele status. Er staat niets vast”, verzekert Hofstra.

De provincie moet taakstellend de komende 30 jaar 1700 hectare nieuw bos aanplanten als onderdeel van een landelijk plan. Ook andere provincies gaan flink aan de slag. Om die reden is in de zogeheten bossenstrategie door provinciale speurneuzen onderzocht waar geschikte plekken zijn in Flevoland. Zo ontstond een ”groenkaart” die door publicatie in een plaatselijk krantje een eigen leven ging leiden.

De Provinciale Staten hebben het plan inmiddels een wat andere status gegeven: geen harde doelstelling, maar een inspanningsverplichting, vertelt de CU-gedeputeerde, die onder meer verantwoordelijk is voor natuurontwikkeling. „Concreet willen we voor 2030 1200 hectare bos aanplanten en voor 2050 1700 hectare. Dat is nodig voor het afvangen van CO2 en het vasthouden van stikstof.”

Boshonger

Gemeenten vrezen voor een aanslag op hun bouwgrond en boeren zijn bang dat de boshonger van de overheid ze dure en vruchtbare akkerbouwpercelen kost. De soep wordt echter niet zo heet gegeten als verondersteld opgediend.

Hofstra: „Die 1700 hectare is inclusief 570 hectare woningen in het groen. Erfsingels worden ook meegerekend, evenals bossages, struiken, voedselbossen, fruitgaarden en bomenrijen langs de weg. Oostelijk Flevoland is al groen, maar daar is wellicht nog wat bos in te passen. In de Oostvaardersplassen zijn we al bezig met aanplant van meer begroeiing. Je zou ook kunnen denken aan bosbouw op plekken waar sprake is van bodemdaling en dat dus in de toekomst ongeschikt is voor akkerbouw. De omgeving van Schokland is zo’n voorbeeld. Maar alle plekken die tot nog toe zijn voorgesteld hebben geen enkele officiële status.”

Duur

Ook de agrariërs in de provincie kan Hofstra geruststellen. „Van verplichting kan geen sprake zijn. Niet in verband met de stikstofproblematiek en ook niet omdat we bos willen aanleggen. Landbouwgrond is hier ook veel te duur om te bestemmen voor natuur. Wel willen we initiatieven vanuit de sector waar mogelijk ondersteunen, bijvoorbeeld met subsidies of ruilverkaveling, maar ik ga geen boerderij verplaatsen zonder instemming van de eigenaar.”

Daarnaast denkt de gedeputeerde aan exploitatie van bos. „Hout is een duurzaam product. Wat zou er mooier zijn dan Flevolands hout te gebruiken voor woningbouw in de eigen provincie?”

Ruim 20 kilometer van het provinciehuis in Lelystad haalt Arnold Michielsen opgelucht adem. De voorzitter van LTO Flevoland vertegenwoordigt de alerte land- en tuinbouw en bezit zelf in de omgeving van Dronten 36 hectare grond.

Tussen provincie en boeren is regelmatig overleg, ook over de bosbouwplannen. De LTO-voorzitter wijst, net als de provinciebestuurder, op de kwaliteit en prijs van het drooggelegde akkerland in het gebied. „Op dure grond moet je zuinig zijn en er zeker geen bomen planten. Dankzij het open gebied heb je hier minder schimmels en hoef je daardoor minder gewasbescherming te gebruiken. Daarom hebben we hier verhoudingsgewijs het hoogste aantal biologische akkerbouwers van Nederland.”

Michielsen ziet mogelijkheden voor struweel in akkerbouwgebied, mits er een verdienmodel aan zit en pleit voor terugkeer van fruit naar de provincie. „Vroeger zaten hier veel telers. Omdat er jarenlang weinig werd verdiend in die sector zijn ze verdwenen. Inmiddels zijn de prijzen weer aangetrokken. Je zou langs fruitpercelen ook weer hagen kunnen aanplanten.”

De LTO-voorman is positief over de samenwerking in de Agro Expert Raad. „Er wordt naar ons geluisterd en zo creëer je draagvlak in de agrarische sector.”