Nog nooit van gehoord: een e-kickbike. Een kickbike blijkt een step voor volwassenen, en de e staat natuurlijk voor elektrisch. Wie bij steppen nog altijd dacht aan het jezelf voortbewegen terwijl je je met één been afzet, moet deze gedachte even bijstellen. Dit is steppen in stilstand.

De elektrische steps zijn te huur bij hotel Maashof, dat gevestigd is op een enorm terrein in Venlo-Boekend, Noord-Limburg. Daar valt het oog direct op de grote forellenvijvers naast het hotel. Ondanks dat het op deze vrijdag bijzonder koud is, zijn er heel wat hengelaars op de been.

Ger, medewerker van Maashof, gaat voor naar de kelder van het hotel. Daar staan in brede rijen de nodige tweewielers: Solex, e-chopper, Segway, e-scooter. En de e-kickbike, waar het ons om te doen is. Een robuuste Fat Max-step: dikke banden met stevig profiel; groot wiel voor, kleiner wiel achter; handremmen aan het stuur; links een bel, bij je rechterduim een hendeltje om gas te geven. Tussen beide wielen de treeplank; met aan je voeten een elektrisch motortje op een accu.

De kickbike rijdt zo’n 18 km per uur, legt Ger uit. (Hé, in de beschrijving op de site stond 25 km per uur.) En de accu gaat ongeveer 30 km mee. Oef: we hebben de step voor drie uur gereserveerd… Maar dat gaat goed komen, verzekert Ger ons. „En als je ergens stil komt te staan, kun je altijd bellen. Dan komen we je halen.” De wetenschap dat de accu maar beperkt stroom levert, leidt er wel toe dat we bij elke stop het motortje even handmatig uitzetten.

Een van de steps heeft aan het stuur een navigatiescherm met voorgeprogrammeerde routes – waarom eigenlijk niet alle drie een eigen schermpje? Eén route leidt rechtstreeks naar het centrum van Venlo. Een andere belooft de omgeving van de Maas te laten zien. Daar komen we voor. Dus het wordt de tour die naar Grubbenvorst voert.

„Let op: altijd beide handen aan het stuur”, waarschuwt Ger nog. „Ook als je kriebel aan je neus krijgt. En rustig aan beginnen.” Dat is een goede raad. Het ding spuit inderdaad vooruit voor je goed en wel op de treeplank staat.

Eenmaal op de weg is het even wennen. Hoe hard ga je precies vergeleken met auto’s en fietsers? Moet je op het fietspad of op de weg? En kun je wel of niet naast elkaar rijden? En dan de navigatie: wat geeft het ding precies aan?

Handschoenen

Het eerste deel van de tour is niet zo inspirerend. Fietspaden langs grote wegen, industrieterrein, omhoog de A73 over. Het is hier ondanks corona redelijk druk. Bij rotondes is het oppassen: zo’n step gaat toch een stuk harder dan een fiets.

Dan wordt het landelijker. We passeren boerderijen, bomen waarvan de bloesem uit de knop probeert te breken, weilanden. Een flauw zonnetje piept zo nu en dan door de wolken.

Intussen staan we fier en kaarsrecht op de treeplank. Heerlijk, die wind door je haren. En een lekker gangetje, die 18 km per uur. Alleen: staan is ook maar staan. En nu het zo koud is –een graad of 3– is het eigenlijk een nadeel dat je je niet mag bewegen. Fietsend zou je jezelf warm getrapt hebben. De kou trekt in onze benen. En: beide handen aan het stuur betekent ook dat je niet even één hand in de zak kunt doen om op te warmen. Twee van de drie hebben wijselijk handschoenen mee – geen overbodige luxe.

De Maas

We zoeven een dorpje binnen. Het blijkt Grubbenvorst. Rechts een fraai stadhuis. Even verderop een winkelcentrum. Dan een groot gebouw aan een weids grasveld. Naar later blijkt een voormalig nonnenklooster (zie: ”Geschiedenis in Grubbenvorst”).

Maar de Maas, die hebben we nog steeds niet gezien… Google Maps erbij. We zijn er net vlak langs gereden! Terug dan maar. En ja, vlak voor Grubbenvorst kun je afslaan richting het water. Daar is een grasveld met bankjes. En bij het water een strandje met een steiger waarop iemand aan het hengelen is. Prachtig uitzicht over de Maas die door het landschap meandert. Het moet hier heerlijk toeven zijn als de temperatuur de 20 graden passeert.

Op het water stoomt zo nu en dan een vrachtschip voorbij. Aan de overkant prikt de punt van een kerktoren de lucht in. Is dat de kerk van Velden? Achter ons slaat een zware klok 12.00 uur. De kolossale rooms-katholieke kerk van Grubbenvorst doet van zich horen.

Intussen is het koud. Verder maar weer. Maar warm worden doe je niet als je op de plank staat. We hebben eigenlijk zin om terug te gaan. De navigatie wil ons na Grubbenvorst weliswaar nog een hele lus laten maken, maar we kiezen ervoor de route af te snijden.

Boomstronken

Het landschap wordt weer groener, het terrein heuvelachtiger. Wijst de navigatie nu echt het pad naar rechts aan? Dat is een mountainbikeroute over een ruw bospad. Yes, dit is het echte werk! Het terrein loopt naar beneden. Het pad slingert langs boomstronken. De 18 km per uur ligt achter ons. Beide handen aan het stuur is nu echt nodig. Het e-motortje weert zich kranig.

Beneden aan het pad blijkt dat de navigatie toch niet dit pad bedoelde… Maar wij treuren niet: deze ervaring pakt niemand ons meer af. Via een omweg belanden we weer op het goede spoor.

Statig staande op de treeplank zoeven we even later Boekend binnen. Eerder dan gepland zijn we terug bij Ger, die ons wat meewarig aankijkt als we vertellen over de kou. We zijn zo te zien dan ook de enige huurders deze dag.

Als het weer wat beter is, moeten we zeker nog eens terug naar Venlo.