Het is de dag voor Goede Vrijdag. Een korte werkweek zit erop; een lang paasweekend staat voor de deur.

Even na vier uur loopt Maurice de school uit en pakt zijn Gazelle uit het fietsenhok. Dat de docent nu een paar dagen vrij is, vindt hij verre van vervelend. „Het is niet zo dat ik heel erg toeleef naar een vrije dag, maar de afgelopen weken waren wel intensief.”

De Zeeuw stuurt zijn fiets het pad naast de school op, richting het oude centrum van Goes. „Vanwege corona geef ik nu les volgens het hybride systeem: de helft van de leerlingen zit thuis, de rest heb ik voor m’n neus. Best lastig. Er gaat weinig op de automatische piloot. Je bent voortdurend aan het schakelen, en voor je gevoel bedien je beide groepen leerlingen net niet goed genoeg.”

Behalve docent is Wisse ook mentor en sinds een jaar vertrouwenspersoon. De berichtgeving over de Gomarus heeft hij met interesse gevolgd. „Je denkt direct: Hoe zou dat bij ons zijn gegaan? Hoe had ik het gedaan?”

Het voorkomen van ontevreden leerlingen en pijnlijke situaties zit ’m vaak in een goede relatie tussen leraar en leerling, denkt Maurice. „Daar probeer ik altijd in te investeren. Er zijn docenten die zeggen: „Ik ben niet aangenomen om aardig gevonden te worden.” Zo’n opmerking, daar kan ik dus hélemaal niets mee. Als een leerling je niet mag, gaat hij ook niets van je leren. En belangrijk: hij voelt zich dan niet veilig. Terwijl jongeren daar sterk behoefte aan hebben, aan veiligheid.”

Rond kwart over vier rijdt Maurice op de Koningin Wilhelminastraat, een parallelweg van de N289, de provinciale weg die Goes in tweeën snijdt. Onderweg vertelt de docent op haast vaderlijke toon over zijn leerlingen „Ze hebben m’n hart. Voor hen ben ik het onderwijs in gegaan.”

Het zag er lange tijd niet naar uit dat de inwoner van Kapelle leraar zou worden. „In 6 vwo had ik me ingeschreven voor de opleiding accountancy van Nyenrode. Snel aan de slag, snel geld verdienen; dat was wat ik in die tijd wilde. Maar toen zakte ik voor m’n examens. Dat had ik helemaal aan mezelf te danken, ik deed gewoon te weinig. Maar achteraf zie ik er ook Gods leiding in. Hij wilde me niet op een accountantskantoor hebben, maar voor de klas. Dat is iets wat ik elke dag kan meenemen: hier hoor ik, dit is mijn plek.”

Even buiten Kloetinge gaat de route door een tunneltje dat fietsers naar de andere kant van de drukke N289 leidt. Vanaf daar loopt het pad parallel aan de kaarsrechte spoorlijn tussen de stations Goes en Kapelle-Biezelinge.

Na de middelbare school deed Maurice de lerarenopleiding natuurkunde aan de Hogeschool Rotterdam. Duaal, dus hij werkte al tijdens zijn studie. Op z’n 21e stond hij voor de klas.

Omdat hij op een seculiere hogeschool studeerde, moest de jonge docent het houden van dagopeningen in de praktijk leren. „In het begin was dat onwennig, maar ik vond het vooral heel mooi om te doen. Dat komt ook doordat er in die tijd een omslag in m’n leven kwam. Voor die tijd was kerkgang en christen-zijn voor mij slechts een vorm; maar in die tijd werd het levend. Daar ben ik elke dag nog dankbaar voor, natuurlijk. Vanuit die hoedanigheid mag ik m’n werk doen. Dagopeningen zijn hoogtepunten.”

Kapelle komt snel dichterbij. Om halfvijf passeert Wisse het bord dat aangeeft waar de bebouwde kom begint. Bij de spoorwegovergang gaat het zuidwaarts, en dan dwars door een woonwijk.

De betrokkenheid van leerlingen tijdens dagopeningen verwondert Wisse nog bijna elke dag. „De meesten denken echt over dingen na, ze komen met allerlei vragen. En dat is het voordeel van mijn leeftijd: je begrijpt hun leefwereld nog. Je spreekt een beetje hun taal. Dat was in de begintijd wel een zoektocht: hoe zeg je de dingen op de goede manier? Dan was ik weleens bang dat ik het theologisch niet helemaal goed verwoordde. Maar uiteindelijk gaat het jongeren daar niet om. Die zijn op zoek naar puur en echt. Dat is wat voor hen het verschil maakt.”

En ineens is daar huize Wisse, een 2-onder-1-kapwoning in een nieuwbouwwijk. „Papa, papa!” Een meisje van kleuterleeftijd komt enthousiast uit de tuin gerend. „Papa, de buren krijgen een nieuwe auto”, vertelt dochter Vera met ontdeugende ogen aan haar vader. „Echt waar? Een nieuwe? Wat voor een?” „Haha, 1 april. Je bent erin getrapt. Het is grapjesdag.”

Wisse is weer thuis. De docent is de komende dagen fulltime papa.