„Juda is een leeuwenwelp. Gij zijt van de roof opgeklommen, mijn zoon.”

De viering die ieder jaar op haar eigen vaste tijdstip komt, brengt op zichzelf niet met zich mee dat we iets leren wat we nog niet weten, maar zij tracht te voorkomen dat we kwijtraken wat we weten. De viering frist ons geheugen immers op, ze prent ons geen nieuwe kennis in. Dat doet mijn preek ook. Al preek ik niet voor onwetenden, wel probeer ik degenen die aandachtig zijn te bereiken. Al is het niet de bedoeling van mijn woorden dat u dingen hoort die u niet al weet, toch wil ik er mee bereiken dat u de dingen die u al weet, met genoegen uit uw herinnering opdiept.

Laten wij dus waken en bidden om niet op de beproeving in te gaan. Onze vijand zwerft immers rond als een brullende leeuw, op zoek naar een prooi om te verslinden. Maar die leeuw uit de stam Juda, waarover zoveel eerder is voorzegd: „U bent opwaarts gekomen. U vlijt u neer, u slaapt als een leeuw. Wie zal hem wekken?” – die Leeuw, bij Zijn lijden is Hij opgestegen naar het kruis. Hij is immers aan het kruis gehangen, omdat Hij dat in vrijheid verkoos, uit medelijden en niet omdat Hij er door zonde toe werd gedwongen. Hij vlijde zich neer en sliep toen Hij het hoofd boog en de geest gaf.

Aurelius Augustinus,
bisschop te Hippo

(”Preek voor Goede Vrijdag”, ca. 420)