Enige haast is geboden. Het is de dag van de Tweede Kamerverkiezingen, en een van de technici die de opname in de Bovenkerk verzorgen, moet om negen uur stemmen tellen. Vóór die tijd moeten er acht liederen opgenomen zijn. En daarom rijdt Baarssen iets na zevenen met een stevige vaart weg bij zijn huis aan de rand van Urk.

„Op werkdagen zit ik om halfzeven ’s ochtends in de auto. Dan doe ik een rondje Urk; vis bij elkaar verzamelen en m’n drie personeelsleden ophalen. Om halfacht zetten we koers richting mijn viswinkel in Lelystad”, vertelt de eigenaar van Urker Visspecialiteiten Baarssen. Hij stuurt zijn auto soepel door de smalle Urkse straten.

Door de speakers klinkt heel zacht vierstemmig mannengezang. „Dit zijn wij.” Het volume gaat omhoog. „Tel uw zegeningen, tel ze een voor een”, klinkt het nu goed verstaanbaar. Baarssen voelt zich een gezegend mens. „Een vrouw, twee getrouwde zoons, twee kleindochters, de derde op komst, gezond, werk. Wat zou je naar het aardse nog meer wensen?”

Op de weg

Inmiddels rijdt de witte Volkswagen over de Domineesweg, de N352. De bestuurder vindt het geen straf om op de weg te zitten. „Het is soms verrijkend. Vooral als je alleen rijdt. Dan kun je je gedachten de vrije loop laten. En je bent je ook bewuster van je omgeving.” Maar het liefst heeft Baarssen zijn vrouw naast zich. „Vanmiddag waren we samen nog even weggeweest. We zagen een heel felle regenboog. Geweldig, Gods trouw die daaruit blijkt. Als je dat in de natuur mag opmerken – dat is vaak net zo mooi als wanneer je erover mag zingen. Misschien nog wel mooier.”

Het is even stil in de auto. Dan vervolgt Baarssen met zijn bescheiden stem: „Weet je, God spreekt op zo veel manieren tot ons. In de natuur, in de muziek, en op tal van andere manieren. Maar we zijn er vaak te blind voor om dat op te merken. En dan denk ik weleens: We schieten echt in alles te kort. Zing ik altijd tot eer van God? Nou, helaas niet. Ik lieg als ik zou zeggen dat het nóóit tot eer van God is. Soms mag het ineens zo zijn. Maar meestal ben je te druk met de noten en de muziek. Dat vind ik weleens lastig. Dan zing je de mooiste dingen, maar achteraf moet je tot je schaamte zeggen dat je het eigenlijk niet echt gezongen hebt.”

Kampen komt snel dichterbij. „Dit is Ens al, de voorlaatste plaats.” In de Bovenkerk zingen het Urker Mannenkwartet en de solisten Jaap Kramer en Willemijn Middelkoop-de Munnik voor de ”Online Zangavond rond Passie & Pasen”, ten bate van Stichting Bonisa. Deze woensdagavond vindt de opname plaats. Zaterdag 20 maart zond de Reformatorische Omroep de uitzending uit, die inmiddels ook via YouTube is terug te kijken.

„Echt nerveus ben ik niet, maar je hebt toch altijd een soort gezonde spanning in je buik”, vertelt Baarssen. De tenor begon na zijn trouwen met zingen, dertig jaar geleden. Eerst zat hij jarenlang op mannenkoor Hallelujah, daarna ging hij naar „iets professionelers. Maar dat strookte niet met mijn principes. De dirigent deed tijdens de repetities soms echt Godonterende dingen. Ik was er snel weer weg.”

In 2010 startte Baarssen samen met Bert van Sloten, Klaas Pasterkamp en Jan Loosman een kwartet – Loosman maakte inmiddels plaats voor Teunis Nentjes. „Een kwartet is wat ons betreft het ultieme zanggroepje. Ieder z’n eigen partij. Prachtig.” De Urkers oefenen wekelijks onder leiding van dirigent Gerwin van der Plaats. Vanwege de nasleep van een coronabesmetting is Pasterkamp al maanden uit de running. Hij wordt vervangen door Jelle Bakker.

Met een keurige 100 kilometer per uur gaat het even na halfacht de Ramspolbrug over. „Ik ben nog goed op tijd.”

„Kom naar huis, o kom naar huis”, schalt een solist door de speakers. „Dat ben ik”, zegt Baarssen. Onderweg luistert hij het liefst muziek. „Klassiek of geestelijk. Dat is mij met de paplepel ingegoten. Als vierjarige werd ik door m’n vader al op de orgelbank gezet. Later ging ik op les, maar dat trok me niet zo. Zingen past me beter.”

„Straks sta ik alleen maar voor camera’s. Dat is wel een beetje kaal, zonder publiek”, vindt Baarssen. Hij stuurt z’n auto de afrit op. Onderaan linksaf. Dan de Flevoweg volgen, tot in de oude binnenstad. En dan door de nauwe straatjes naar de monumentale kerk. „Als je alleen maar een technicus en apparatuur voor je ziet, krijg je niet mee wat de inhoud van de liederen met het publiek doet. Wat we met Pasen zingen, is zó rijk. Het is jammer dat we daar alleen in de lijdenstijd mee bezig zijn.”

Om kwart voor acht staat de T-Roc op de stoep van de Bovenkerk. Als Baarssen het portier opent, zwaait ook de kerkdeur open – de dirigent wilde juist kijken of Johan al in aantocht is. „Goed op tijd, hè, Gerwin. En ik ben al aangekleed.”