Mooie branden bestaan in Suriname niet
In mijn tienerjaren maakte ik wel eens met mijn lievelingsoom nachtelijke wandelingen door het bos op de Veluwe. Standaard maakten we dan een kampvuur, waarbij hij sterke verhalen vertelde.
Ik heb daar later in Suriname veel aan gehad. Want ik ben ontelbare keren het regenwoud ingetrokken om te overnachten – en dus moest er een kampvuur worden opgestookt. Dat gebeurde dankzij de wijze lessen van mijn oom compleet veilig.
Maar in Suriname zijn branden in het bos niet het probleem. Die horen bij de natuur, doen niemand kwaad. Stadsbranden daarentegen zijn des te gevaarlijker: van grasbranden op leegstaande percelen, tot verwoestende woning- en bedrijfsbranden.
De meest imposante was die ruim 25 jaar geleden van het historische, grotendeels houten, parlementsgebouw, dat met omringende panden in de as werd gelegd en een gapend gat in Paramaribo achterliet. Ik riep toen dat dit de mooiste brand was die ik had meegemaakt, maar werd vervolgens vermanend toegesproken door een bevriende fotograaf. „Er zijn indrukwekkende branden, maar mooie bestaan niet. Meestal zijn er mensen die er slachtoffer van worden of anderszins schade door lijden. Dus daar is niets moois aan.”
Ik besefte dat hij helemaal gelijk had en heb daarna nooit meer een brand ”mooi” genoemd maar vele ”indrukwekkende” meegemaakt. Ik moet ook zeggen dat in de loop der jaren de Surinaamse brandweer een stuk slagvaardiger te werk is gegaan. Dat heeft vooral met het beschikbare materieel te maken: bij die brand van het parlementsgebouw moest men met slangen vol gaten water zien te pompen uit de nabijgelegen Surinamerivier. Dat nam enorm veel tijd in beslag en heeft de uiteindelijke schade vergroot.
Nu heeft men vrijwel alles waar een modern korps over moet beschikken. „Alleen gemotiveerde brandweerlieden ontbreken soms”, zei een kennis van mij laatst. Hij zit al ruim een kwart eeuw bij het korps en verbaast zich nog steeds over de laksheid van sommige collega’s.
Dus toen laatst het onbebouwde terrein achter ons huis in lichterlaaie stond, hadden we er niet zoveel vertrouwen in dat de brandweer moeite zou doen om te komen blussen. Niet dat we ons daar erg druk over maakten, uiteindelijk zou het wel uitbranden, zoals dat in het verleden ook was gebeurd. Deze keer was het echter anders: groter – en feller vooral.
Buurtbewoners reden uit pure wanhoop naar de brandweerkazerne in het centrum om daar brandweerlieden in beweging te krijgen. Terwijl enkele honderden meters waarvan wij wonen er ook een is, maar die lieden gaven niet thuis. De hitte was inmiddels voelbaar in ons huis toen de brandweer eindelijk arriveerde. Erger nog waren de stank en het vuil die door het vuur werden verspreid. Op zulke momenten valt het extra op dat Surinamers een volk van viespeuken vormen die jaarlijks minstens tientallen miljoenen plastic flessen in het milieu dumpen.
Uiteindelijk heeft de brandweer het vuur geblust en wij zaten nog dagen in de stank en rommel. Inderdaad, mooie branden bestaan niet, ze geven vooral ellende.
