„Lief dagboek. Gelukkig heb ik vandaag, zaterdag 27 maart 2021, weer tijd om te schrijven. Daar ben ik wel aan toe. Wat een verschrikkelijke week was dit. Noemde ik in 2019 de stikstofkwestie nog de grootste crisis in mijn loopbaan, en veranderde dat later in de coronapandemie; nu zou ik dít bijna de zwaarste week in mijn leven noemen…

Maar laat ik bij het begin beginnen. Het liep allemaal zó lekker dit jaar. De Kamerverkiezingen? Een makkie. Toegegeven, ik moest de coronacrisis managen. Maar dat was het dan ook wel. Profiterend van gratis publiciteit zeilde ik met de wind in de rug de haven van de overwinning binnen.

Wel maakte ik me zorgen over die toeslagenaffaire. Daarin heb ik immers, als de ‘baas van het spul’, flink wat steken laten vallen.

Aanvankelijk was ik bang dat deze kwestie zich tijdens de campagne tegen me zou keren. Dat kon toch zomaar gebeuren? Zeker nadat een onhandig opgezette lijsttrekkersstrijd in het CDA ertoe leidde dat die irritante Pieter Omtzigt bij hen de onbetwiste nummer twee werd.

Man, wat hebben wij in het kabinet een last gehad van die kerel. Eerst bracht hij met zijn gedram over de kinderopvangtoeslagen Menno Snel ten val. Daarna het hele kabinet. En maar meieren over die zogeheten Rutte-doctrine. Ik werd daar knap zenuwachtig van. En ik zag het al gebeuren dat Omtzigt mij tijdens de campagne voortdurend zou raken in mijn achilleshiel.

Dat viel echter reuze mee. Het CDA leek niet van zins om –dom, hoor– met het slagzwaard Omtzigt frequent rond te zwaaien. Bovendien bleek hij oververmoeid te zijn en rust nodig te hebben. Sneu, maar voor mij gunstig.

Al met al pakte de verkiezingsuitslag voor de VVD goed uit. Gek genoeg wonnen de partijen die de toeslagenaffaire boven tafel haalden, CDA en SP, geen zetels, maar verloren zij er juist. Ongelooflijk, toch?

Deze week echter sloeg het noodlot toe. Door een domme fout van Ollongren kantelde in één keer het beeld. Vier woordjes: “Positie Omtzigt, functie elders”, zetten de hele formatie op scherp. En waar ik hoopte voor enige tijd van die lastige Tukker af te zijn, is de CDA-pitbull, zelfs nu hij lijfelijk niet aan het Binnenhof is, aanweziger dan ooit.

En ja, nu wil jij, lief dagboek, natuurlijk weten of ík het was die dat idee om Omtzigt te lozen, heb ingebracht. Dat ga ik je lekker niet vertellen. Weet je, ik heb er gewoon geen actieve herinnering aan.

Waar het nu om gaat, is dat ik lelijk in de penarie zit. Door de ontwikkelingen van deze week is het onmogelijker dan ooit Omtzigt op afstand te zetten. Verder bestaat nu het risico dat het CDA, mijn favoriete coalitiepartner, helemaal niet meer mee wil doen met een nieuw kabinet. En door die blunder van Kajsa wordt bovendien het van elkaar losweken van PvdA en GL een stuk lastiger.

Haast zou ik opnieuw roepen: Caroline, help!

Maar kom, ik verman me. Eerst moet ik me door het Kamerdebat van volgende week heen slaan. Want koste wat kost wil ik voorkomen dat straks ergens over míj te lezen valt: functie elders. Daar ben ik nog niet aan toe. Eerst Ruud Lubbers verslaan, door langer dan hij in het Torentje te zitten. Tot later!”