Vlak voor de crisis was er maandenlang discussie over het terugdringen van de stikstofuitstoot. Er werden kleine stapjes gedaan en uitzonderingen bedacht. Er werd vooral veel gerekend. Want: We kunnen met moeite terug. De economie moet wel draaien, anders krijgen we onrust en ontevreden mensen. Dit gaat echter ten koste van de aarde. Wat moeten we als de aarde onze leefwijze niet meer verdraagt? Zou het zo zijn dat de Schepper nu zelf opkomt voor Zijn schepping? Of zijn onze leefwijze en de gevolgen ervan voor onze gezondheid en voor de schepping gewoon een kwestie van oorzaak en gevolg?

Via internet, billboards en de media krijgen we voortdurend reclame voorgeschoteld. Eindeloos wakkert deze het verlangen aan naar nog lekkerder, mooier, relaxter en luxer. „Dát is wat je moet hebben. Het kan!” Dit moet de geldstromen op gang houden.

Hetzelfde geldt voor entertainment, bedoeld om onze tijd te vullen en ons af te leiden. „Dít moet je gezien hebben. Dát moet je gehoord hebben. Je moet erover mee kunnen praten. Je kunt niet gelukkig en blij zijn als je déze ervaring niet kent.”

Om alle drukte en stress de baas te kunnen, moeten we meermalen per jaar op reis. Pas als we wereldsteden, amusementsparken, bergen en oceanen gezien hebben, zijn we gelukkige, blije, lachende mensen.

Spiegel

Nu er een virus rondwaart, lijkt het erop dat, wereldwijd, de bevolking steeds zwakker wordt. In landen waar meer ‘welvaart’ is gekomen, kwam ook ander voedsel binnen bereik. Meer suikers, meer geraffineerd fabrieksvoedsel, meer junkfood. Te allen tijde, op alle plaatsen.

Onze smaak wordt gemanipuleerd door grote levensmiddelenconcerns. Zij maken ons verslaafd aan hun producten, zodat we die blijven kopen en de economie blijft groeien. Veelal zijn het producten die vulling en verslaving bieden maar geen voeding.

Daarnaast wordt van akkerbouwers verwacht maximaal te produceren. De grond wordt hierdoor eenzijdiger en armer en de inhoud van ons voedsel steeds ‘leger’.

Tot slot kunnen we onze vraagtekens zetten bij de (giftige) belasting van de industrie voor ons grond- en drinkwater en de consequenties van veelvuldig gebruik van pesticiden in de landbouw.

Wordt ons lichaam hierdoor verzwakt? Komt het in disbalans? Kan het daarom niet meer zoveel aan? Ons lichaam doet zijn uiterste best om voortdurend gezond te blijven, met steeds minder gezonde aanvoer van enzymen, vitamines en mineralen. We lijken wel gezond maar zijn het aan de binnenkant niet meer.

Door dit alles lijden we massaal aan een overbelast immuunsysteem. Daar komt nu een coronavirus overheen. We kunnen het er niet bij hebben. Houdt het virus ons misschien een spiegel voor?

Kantelpunt

Kunnen wij ook gelukkige mensen zijn in onze kleine kring en op het stukje aarde dat ons is toebedeeld, namelijk rond ons huis en in ons eigen land? Kunnen we ons ook vermaken met de kleine ‘shows’ om ons heen. Zijn we nog bestand tegen de stilte? Lukt het ons ook tevreden en gezond te zijn wanneer we het met wat minder moeten doen? Kunnen we ons oefenen in het uitdelen van wat we over hebben? Zijn we in staat terug te keren naar het voedsel zoals God het aan ons gaf? Of blijven we verslaafd aan vulling die geen voeding is en blijft onze buik onze afgod?

Onrust

Wanneer wij de God Die deze wereld schiep niet erkennen en Zijn wetten, ordeningen en regels negeren, zullen angst, chaos en onrust er zijn. De tegenstander van God zal hier zeker gebruik van maken.

Gods Geest kan ons duidelijk maken wat God te zeggen heeft. Het is goed om ons te bezinnen op de huidige ontwikkelingen maar ook op ons leven na deze crisis, zodat deze tijd een leerzaam en onvergetelijk kantelpunt zal worden.

De auteur is werkzaam in de zorg en natuurvoedingsdeskundige.