Op hun verzoek, en onder innerlijk protest. Doorgaans wenst ze geen enkele gedachte aan politiek te wijden, zelfs geen negatieve. Moet er gestemd worden, dan krijgt haar echtgenoot een machtiging in handen geduwd waar hij naar eigen goeddunken mee mag handelen. Zelf stemmen is haar niet toevertrouwd; ze zou kiezen voor het gezicht dat haar het sympathiekste overkomt.

Uit de stemwijzer komt SGP, en nog een partij die ik niet noemen zal. Ik vraag de oudste zoon wat hij van de SGP vindt. „Te weinig groen en te weinig cultuur. En er zitten te veel mannen,” voegt hij er losjes aan toe. „Dat abortusstandpunt zouden ze door een vrouw moeten laten verdedigen.” Daarmee weet hij me zowaar te verleiden tot een politieke gedachtenwisseling. Maar als ze een paar dagen later vinden dat ik nu ook wel een politieke column schrijven kan, deins ik achteruit. Politikofobie.

Voer je dat woord op google in, dan leidt de eerste beste Nederlandstalige treffer je naar ds. J.T. Doornenbal uit Oene. Die, al was hij wat politiek betreft „een hulpeloos kind”, in 1964 een lezing moest houden voor de SGP. Tegen elke verwachting in bleek het een alleraangenaamste avond te zijn, want „het had niets met politiek te maken en daarom was het waarschijnlijk zo goed.”

Ds. Doornenbal beschouw ik als mijn zielsverwant, al had ik hem soms een goede psycholoog gegund. Graag had ik hem nu uitgenodigd voor een a-politiek samenzijn op ons dakterras, waar je zomaar uit de tijd kunt vallen als je wilt. Hoog boven billboards en plakkaten verheven, zie je alleen nog de toren van de Bovenkerk. En de rode pannendaken, waar een streep wit licht op blijft liggen. De lucht is grijsblauw, en de zon draagt een sluier. Geen spoor van techniek. Alles staat stil, zelfs de toppen van de bomen.

In die stilte begint een specht te lachen. Alsof hij zegt: en nu het leven weer in. Dat is waar, want (anders dan bij Doornenbal) woont de toekomst onder mijn dak in de vorm van twee jongens die popelen om te mogen stemmen, die elk belangrijk debat volgen en wie weet zelfs van een politieke carrière dromen.

En ik ben hun moeder, dus ik zal hen volgen op dat pad. Ik zal luisteren, vragen stellen en stemwijzers invullen. Ik zal, mocht dat ooit nodig zijn, bidden als ze de leeuwenkuil van een media-optreden binnengaan. Zo vertelde Marlies van der Staaij het afgelopen week, dat ze dat doet voor haar Kees.

Mocht Marlies nog eens verkiesbaar zijn, dan ga ik op haar stemmen. Persoonlijk.