Nederland kenmerkt zich door veel regenval. Maar regenbuien trekken weg en er ontstaat droogte. Geestelijk kan zoiets ook plaatsvinden. De regendruppels van de Heilige Geest kunnen overvloedig uitgestort worden. Dan bloeit het geestelijk leven, met droefheid over zonde, liefde tot God en honger en dorst naar Christus.

Na de middeleeuwen schoot het christelijk geloof diep wortel in ons volksleven. Steeds waren er perioden van opwekking. Denk aan de laatmiddeleeuwse Moderne Devotie, de Reformatie en de Nadere Reformatie (17e en 18e eeuw) en de Afscheiding (19e eeuw). Daardoor ontstonden opwekkingen in en buiten de Nederlandse Hervormde Kerk. In de 20e eeuw zien wij echter een geweldige achteruitgang van het kerkelijk leven.

Gezegd wordt dat onze maatschappij postchristelijk is. Er zijn echter andere postchristelijke maatschappijen geweest. Er zijn landen waar voorheen bloeiende kerken waren, waar jongeren catechisatie ontvingen en jonge mannen opgeleid werden tot predikant. Maar de regendruppels werden minder talrijk. Er was veel onderlinge twist en strijd. De rijkdom van de wereld trok. De liefde tot de Heere verflauwde. Kerkleden werden lauw. Dwaalleer werd getolereerd en de innerlijke kracht van het christelijk geloof brak.

Onder andere Tunesië, Irak en Syrië waren eens bloeiende christelijke landen, met hevige regenbuien van Gods Geest. Maar langzaam verflauwde het geloof, wereldgelijkvormigheid nam toe. De islam kwam, maar liet de kerken aanvankelijk ongemoeid. Christenen moesten wel extra belasting betalen. Velen wilden dat niet en omdat de islam overeenkomsten scheen te hebben met het christelijk geloof, namen zij de islam aan. Wie trouw bleef aan het christelijk geloof werd monddood gemaakt. Evangelisatie werd verboden en de kerk werd gemarginaliseerd. De regenbuien werden druppels, die al minder werden, en de kerk bestond feitelijk niet meer.

In Nederland hebben wij nog de regendruppels van de Heilige Geest. Maar hoe lang nog? In onze tijd wordt de kerk ook gemarginaliseerd. Het genot van de wereld dringt zich op. Afwijken van Gods Woord wordt goedgepraat. Dagelijks verlaten 267 mensen de kerk. De regendruppels worden bij ons ook minder talrijk.

Wij moeten niet menen dat wij het christelijk geloof altijd zullen hebben. Maarten Luther zag dit gevaar al in zijn tijd en schreef: „Koop terwijl de markt open is en haal de oogst binnen terwijl de zon schijnt; gebruik de genade en het Woord van God terwijl zij hier nog zijn. Want Gods Woord en genade zijn een overtrekkende regenbui en keren niet terug waar ze eens geweest zijn. U moet niet denken dat u het altijd zult hebben, want door ondankbaarheid en verachting zal de regenbui niet blijven.”

William Booth (1829-1912), stichter van het Leger des Heils, schreef al: „Het grootste gevaar van de toekomende eeuw zal zijn een godsdienst zonder de Heilige Geest, christendom zonder Christus, vergeving zonder bekering, zaligheid zonder wedergeboorte, politiek zonder God, en een hemel zonder hel.” Wij zien dit gebeuren.

Daarom moeten we ons verootmoedigen vanwege kerkelijke twisten en hoogmoed. Schuld belijden is nodig. Wij horen de doodstaat van de mens te belijden en de noodzaak van wedergeboorte en het werk van de Heilige Geest te benadrukken. Er hoort een alles overheersende liefde te zijn voor God. Het beeld van Christus zal op ons afgedrukt moeten worden, zodat wij hier op aarde leven als vreemdelingen, die een ander vaderland verwachten. Gods volledige Woord, met alles wat daarin begrepen is, moet voor ons volstrekt gezag hebben.

Laten wij daartoe de Heere achterna klagen en Hem smeken om bekering en dat het Evangelie niet bij ons weg zal gaan. De Heere wil nog de vroege en de spade regen geven (Hosea 6:3), zo wij het Hem smeken. Zo alleen is er hoop.

De auteur is predikant van de christelijke gereformeerde kerk in Middelharnis. Weerwoord gaat in op vragen over het christelijk geloof.
>>rd.nl/weerwoord