Met een column als deze kun je bovenop het nieuws zitten en de actualiteit op de voet volgen. Meestal lever ik hem een halve dag voor verschijning aan, maar het gebeurt ook dat ik een paar uur voor de deadline een geheel nieuwe bijdrage schrijf omdat zich een actueler en belangrijker onderwerp heeft aangediend.

Met een boek is dat niet mogelijk. Tussen het inleveren van het manuscript en de verschijningsdatum zit vaak meer dan een half jaar, zodat eerder sprake is van geschiedschrijving dan van nieuwsduiding. Dat bracht mij in een lastig parket bij het schrijven van mijn nieuwste boek, ook omdat het gaat over een onderwerp waarover elke dag wel iets nieuws te melden valt.

Mijn timing was sowieso wat onhandig, want ‘Coronaproof! verscheen afgelopen maandag, op een moment dat de boekhandels alleen open zijn voor klanten die een bestelling komen afhalen.

Door het barre winterweer zal niemand op het idee zijn gekomen naar de boekhandel te glibberen voor een boek over een onderwerp dat ons nu alweer bijna een jaar in de ban houdt en alleen al daarom zorgt voor een gevoel van moedeloosheid.

Zelf was ik vooral bezig met de vraag of bepaalde hoofdstukken die ik schreef in september niet al genadeloos door de tijd zouden zijn ingehaald op het moment dat het boek daadwerkelijk verscheen.

Door de juichende persberichten over vaccins leek het zelfs even of alles al achter de rug zou zijn op het moment dat het boek van de persen rolde. In werkelijkheid lijken we soms nog geen steek verder te zijn dan een jaar geleden.

Een van de maatschappelijke discussies die ik voorzag bij het verder voortduren van de lockdown, is de vraag of het middel inmiddels niet erger is dan de kwaal. In mijn boek vergelijk ik het met een bus vol schoolkinderen die uitwijkt voor een overstekende eend met haar kuikens en daarmee in het ravijn belandt. Je kunt je ook een brandend huis voorstellen en een reddingsactie die aan alle brandweerlieden het leven kost.

In mijn boek formuleer ik het uiterst behoedzaam, en zonder stelling te nemen of met stelligheid te beweren dat ik zelf alle antwoorden paraat heb. Toch leidt elke voorzichtige aanzet meteen tot emotionele reacties, soms omdat men zelf tot een van de risicogroepen behoort maar ook omdat men van nabij heeft meegemaakt welk leed Covid-19 kan veroorzaken. Tegelijk zullen ook die mensen moeten toegeven dat het niet mogelijk is de huidige coronamaatregelen met bijvoorbeeld nog eens een jaar te verlengen.

Mijn motto is altijd geweest dat je lastige discussies niet uit de weg moet gaan omdat de uitkomst je misschien onwelgevallig is. Niet alleen is de rek er bij veel mensen uit in geestelijke of mentale zin, ook in financieel opzicht staan veel gezinnen aan de rand van de afgrond. Laten we het gesprek dus juist nu aangaan, voordat iedereen de weg kwijt is of de wanhoop nabij.

De auteur is publicist. Voor eerdere columns zie rd.nl/hormann. Reageren? hormann@refdag.nl