Column (ds. J. Belder): Lockdown
Vandaag Blue Monday. Iemand bedacht: de deprimerendste dag van het jaar. Dat bedenksel boorde zich als een enterhaak in menig hoofd en hart. Tegenwicht biedt onze immer goedsmoedse premier. Er is altijd „licht aan het einde van de tunnel.” Het is als de worst die de voerman zijn dravende dier voorhoudt.
Niettemin: de lockdown valt ook mij zwaar. Op dag één brak de doucheslang. Op dag drie was het kachelaanmaakhout op. Niet essentieel, zei de winkelier die alleen diervoeders en muizengif mocht verkopen. Geen aanmaakhout en ook geen violen, hoewel je die door de salade kunt mixen. Dag vier: niet mijn klomp, wel de hak van mijn schoen brak. Dag vijf: de printer stopte. Inktgebrek. Waarom de slijter wel openblijft, evenals het luchtruim, ontgaat me. Zijn jenever, wodka en rum essentiëler dan inkt, een hak, aanmaakhout en een doucheslang?
Op 19 januari zou het eind van de tunnel bereikt zijn. Corona liep op zijn laatste benen, wisten de rasoptimisten. Er is een vaccin en er wordt volop geprikt. Maar toen zette het spookvirus onbarmhartig de tegenaanval in door snel te muteren in een Engelse, Braziliaanse of Afrikaanse variant. We zagen hoe Londense ziekenhuizen coronahuizen werden met veel doden.
Tegelijkertijd meldt de reisbranche een run op zomervakantiebestemmingen. Het liefst uren vliegen verderop. Wanneer kunnen we weer helemaal los als koeien bij hun eerste weidegang? Laat ons eten, drinken en entertainment hebben, want morgen sterven we.
De lockdown valt niet mee, maar is niet saai. De politiek weet ons wel bezig te houden. Vrijdag viel het kabinet, chaos in de Kamer. Ook PvdA-opperhoofd Asscher –een van de verantwoordelijken in de toeslagenramp– koos eieren voor zijn geld en verdween. Onlangs riep hij zichzelf in Trouw nog uit tot meest geschikte premier voor Nederland.
Ondertussen rukt de Britse coronavariant op. De uitgeputte zorgsector houdt de adem in. Reguliere zorg wordt uitgesteld. Er is rouw, verdriet, eenzaamheid. Het mkb ligt aan het infuus van Wopke Hoekstra. Watertrappelende zzp’ers maken een armoedeval en zijn radeloos. Jonge ouders jongleren met thuiswerk, opvoeden en onderwijzen. Er is jeugdleed. Ouderenleed. Ministers leggen steun- en vaccinatiepuzzels. Het volk mort. En de militia christi voert een loopgravenoorlog over kerkgang, zingen en of de overheid gehoorzaamd moet worden. Soms heeft gebrek aan democratie ook voordelen. Zie de Chinese corona-aanpak. Vooralsnog zitten we gemondkapt in de tunnel. Hoelang nog? En dan?
