Toch was het echt kerstfeest. Ondanks alle beperkende maatregelen is de geboorte van de Heere Jezus herdacht. Want het kerstevangelie werd verkondigd. En juist nu was er alle tijd voor persoonlijke bezinning.

Het eerste kerstfeest vond 2000 jaar geleden plaats. Sindsdien is het nooit meer overgegaan. Elke dag opnieuw mogen we erbij stilstaan dat God mens geworden is. In onze dood kwam Hij als Immanuël. God heeft, hoe onbevattelijk dat ook voor ons is, in mensen een welbehagen. Daarom gaf Hij Zijn Zoon tot in de dood. Om vrede te schenken door het bloed des kruises. 25 en 26 december bepalen ons in het bijzonder bij dit heilsfeit. Maar op alle andere dagen geldt de inhoud ook.

Dat is ook bij de andere heilsfeiten het geval: ze zijn eenmaal geschiedenis geworden en houden vervolgens hierbeneden nooit meer op. God liet ze plaatsvinden om een verlossingsplan voor Zijn kinderen te bewerkstelligen. In Zijn Woord en in het bijzonder in de verkondiging daarvan houdt Hij ze in herinnering om hen te leiden en te bemoedigen.

Christelijke feesten zijn dan ook niet bedoeld om de sleur van alledag te onderbreken. Of als momenten om familie- of vriendschapsbanden weer eens aan te halen. Maar als inhoudsvolle wegwijzers naar de zaligheid.

Door omstandigheden verdiepte ik me de afgelopen dagen in het Suikerfeest. Dit islamitische feest wordt gevierd aan het einde van de ramadan, de vastenmaand waarin moslims zich van zonsopgang tot zonsondergang onthouden van eten en drinken. De ramadan is een van de zogenaamde vijf zuilen van de islam, een belangrijke voorwaarde om straks het paradijs te kunnen ingaan. Het gaat me er hier niet om dat de islam een valse godsdienst is en dat geen mens de zaligheid kan verdienen, hoe vaak en hoe intens hij ook vast. Het gaat me erom hoe anders het Suikerfeest is dan de christelijke heilsfeiten. Op zichzelf lijkt er weinig mis te zijn met het eten van zoetigheid en het enkele dagen doorbrengen in de gezelligheid van familie en vrienden. Maar daar is dan ook alles mee gezegd. Het Suikerfeest herinnert slechts aan het feit dat iemand zelf, door vrijwillig af te zien van de gaven die God elke dag genadig schenkt, bijgedragen heeft aan zijn zaligheid. De christelijke heilsfeiten wijzen juist van ons af. Zij verwekken het besef dat mensen verloren liggen in zichzelf en vestigen de aandacht op de weg tot behoud bij God vandaan.

Regelmatig gaan er stemmen op om een christelijke feestdag in te ruilen voor een islamitische. Niet doen! Het kan nooit een goede ruil zijn om inhoud prijs te geven voor leeg vermaak.

De Afrikaanse kardinaal Robert Sarah geeft Europa het dringende advies om nieuwkomers vanuit andere culturen uit te nodigen om kennis te maken met de christelijke wortels van het continent, in plaats van hen te stimuleren om hun eigen cultuur en godsdienst prominent uit te dragen. Dat is een goed advies. Zeker als dat gebeurt vanuit de innerlijke overtuiging dat alleen de Bijbel Gods Woord is en het christelijk geloof de enige weg tot behoud. Dat laatste vraagt niet alleen om woorden maar vooral om voorleven. Huiswerk voor ware christenen dus.