Dat één jongen totaal niet oplet, is de docent niet zo opgevallen. Opeens barst juist die leerling in snikken uit. Die twee woorden geven precies weer hoe het is: barsten en snikken. Hij springt op en rent de klas uit. Zijn vriend gaat erachteraan. Die roept nog naar de docent: „Het is denk ik om zijn vader!”

De klas blijft verbouwereerd achter. Zou het om zijn vader zijn? Dat was toch al een tijdje geleden? Onverwacht was de vader van deze jongen overleden. Wanneer was dat ook alweer? Al heel wat maanden terug. In elk geval waren ze met z’n allen bij de begrafenis geweest. Ook dat meisje met de grote mond en ook die jongen die voor alles wel een grap wist te bedenken. Het had een schok gegeven, ze waren er stil van. En er was in de klas nagedacht en gebeden. Dit kón dus; dat je papa er zomaar niet meer was.

De vriend doet de deur weer open: „Meneer, we zitten in de aula. En hij vraagt of u even komt.” De klas knikt, alsof de leerlingen zeggen: „Hier komt het wel goed.”

Een hoopje ellende zit er in de aula: handen voor de ogen, twee schokkende schouders van de snikken die maar blijven komen. De hand van de leraar op zijn hoofd lijkt iets van rust te brengen. Er is maar één vraag mogelijk: „Is het om je vader?” Opnieuw begint het barsten en het snikken.

En daarna komt het verhaal. Dat het vandaag precies een halfjaar geleden is dat papa is gestorven. En dat hij toen ook op school zat en niet eens wist dat het op dat moment gebeurde. En dat het in deze les precies het tijdstip was dat papa gestorven was. En dat hij deze dag niet anders kon dan daaraan denken. En dat hij papa zo miste. Zes maanden van verdriet lijken in één keer eruit te komen. De docent hoeft alleen maar te luisteren.

De jongen vindt het goed naar de klas terug te gaan. De klas was er immers toch ook bij toen papa begraven werd. Bij binnenkomst is er maar één zin nodig: „Ja, het was om zijn vader.”

En maar één had geweten wanneer het precies gebeurd was. Tot op de minuut.