Chatelion Counet is niet de eerste de beste. Hij is nieuwtestamenticus en jurist en nam dit jaar afscheid als secretaris en hoofd bureau van de Konferentie Nederlandse Religieuzen (KNR). Daarbij is hij zelf op jonge leeftijd misbruikt door een voetbaltrainer.

Deetman concludeerde in zijn in 2011 gepubliceerde eindrapport dat tussen 1945 en 2010 het aantal misbruikslachtoffers in de RKK tussen de 10.000 en 20.000 ligt. De commissie baseerde zich voor die schatting op „in totaal 2026 meldingen.” De auteur van ”De Deetman files” stelt niet alleen dat deze schatting veel te hoog is, maar ook dat de kerk door de media als zondebok is gebruikt. In de rest van de samenleving zou er volgens hem zeker zoveel of zelfs meer misbruik zijn gepleegd dan in de kerk.

Het is echter niet vreemd dat de kerk onder een ethisch vergrootglas ligt. De kerk predikt immers –letterlijk– hoge ethische normen en waarden en wanneer blijkt dat geestelijken zich niet aan die normen en waarden houden, is felle kritiek begrijpelijk. De kerk wordt door de buitenwacht dan ook terecht anders beoordeeld dan een voetbalclub. Pogingen om dat te vergoelijken zullen juist averechts uitgelegd worden. Dat geldt overigens niet alleen het misbruik door roomse priesters maar evenzeer kwesties in protestantse kring.

Met de publicatie van zijn boek trekt Chatelion Counet opnieuw de pleister van de wond die de misbruikschandalen geslagen hebben. En dat terwijl de RKK hoopte dat met de presentatie van het rapport van oud-minister Deetman en het betalen van zo’n dertig miljoen euro aan de slachtoffers deze zwarte bladzijde definitief omgeslagen was. Chatelion Counet zal zijn boek hebben geschreven met goede bedoelingen, maar bereikt waarschijnlijk het tegenovergestelde. De reactie van de Nederlandse bisschoppen op het boek, die in een verklaring alleen maar zeggen hoe het onderzoek in z’n werk is gegaan, is dan ook wijs. Een kerk die mensen zo veel leed heeft berokkend, heeft het morele recht niet in relatie tot de misbruikzaken het woord „meevallen” in de mond te nemen. Zelfs al zouden er buiten de kerk tien keer zoveel misbruikgevallen voorkomen dan binnen de kerk, dan nog wordt het blazoen van de kerk daarmee niet gezuiverd. Omdat ieder misbruik zonde is voor God en onherstelbare schade berokkent aan het slachtoffer. Het zijn dan ook de slachtoffers die centraal moeten staan en niet de daders. De bisschoppen lijken, gezien hun reactie, die les geleerd te hebben.