Libanon is als een oude man die van de ene naar de andere kwaal strompelt en dit sinds vele decennia. Vanaf het begin van de twintigste eeuw kozen veel Libanezen voor emigratie met als gevolg dat de Libanese diaspora in het buitenland op zo’n 12 miljoen mensen wordt geschat. Dat is ruim drie keer het huidige inwonersaantal van Libanon. Honderdduizenden kwamen op deze manier in Afrika terecht, met name in de Ivoorkust, Senegal en Nigeria.

The Africa Report meldde onlangs dat grote aantallen Libanese jongeren emigreren naar Afrika. Aan de Sint Jozef Universiteit in Beiroet bijvoorbeeld zou zich „een nieuwe generatie van Libanezen voorbereiden voor de overtocht naar Afrika.” De Libanese staat implodeert voor ieders ogen en de economische catastrofe is gigantisch.

Vooral jongeren zien geen enkele toekomst meer voor zichzelf in hun eigen vaderland en denken alleen nog aan emigratie. Het wordt echter steeds moeilijker om een visum te verkrijgen voor Europa en daarom komt Afrika weer in het vizier. Gebleken is dat het in veel Afrikaanse landen voldoende is om een uitnodigingsbrief te hebben van een familielid dat reeds in een Afrikaans land woont.

Zrarieh is een stadje dat op zo’n 65 kilometer ten zuiden van de Libanese hoofdstad Beiroet ligt. Officieel telt het 15.000 inwoners, maar minstens een derde van de inwoners woont in werkelijkheid in Ivoorkust. De hele economie van het stadje is gebaseerd op geldsommen die vanuit Ivoorkust naar huis worden gestuurd. Er is echter één belangrijk verschil met vroeger. Voorheen werden de gelden die uit Afrika kwamen gebruikt om in Zrarieh luxe villa’s te bouwen. Nu echter is het geld nodig om de inwoners van brood te voorzien. Zo nijpend is de crisis.

Libanon is in een impasse terechtgekomen. Na de beëindiging van de burgeroorlog in 1990 transformeerden veel militieleiders zich tot politici. De scherpe sektarische scheidslijnen die Libanon tijdens de burgeroorlog hadden verdeeld, werden op deze manier politiek vertaald. De corruptie van de Libanese politieke klasse was bijna spreekwoordelijk en decennialang plunderde ze de schatkist.

Iedereen wist dat dit ooit fout moest gaan en dit gebeurde rond oktober 2019. Er ontstond een enorme inflatie die de spaargelden van de middenklasse deed verdampen. Er vormde zich een protestbeweging die vooral werd gedragen door jonge Libanezen van elke maatschappelijke en religieuze achtergrond.

Vooral dit laatste baarde de politieke elite in Beiroet zorgen. Zij zagen tot hun verbijstering dat de demonstranten het vertrek eisten van vrijwel alle politici in het land. Premier Saad al-Hariri zag zich gedwongen om zijn ontslag in te dienen, wat het succes van de protestbeweging leek te symboliseren.

De politieke elite in Beiroet besloot echter om de storm uit te zitten en helemaal niets te doen. De explosie in de haven van Beiroet illustreerde slechts het totale falen van de Libanese politiek. Een grote parlementaire meerderheid besloot afgelopen oktober om Saad al-Hariri wederom opdracht te geven om een nieuwe regering te vormen. Dit besluit tekent de minachting die Libanese politici voelen voor de jonge demonstranten. Die namen hier acte van en pakken hun koffers om naar Afrika te verhuizen.