„Hè Sam, zo wordt het raam er niet schoner op, zeg!” Mama komt de kamer in.

„Met al die regen zie je toch niet of het raam vies is”, mokt Sam.

„Ik weet het goed gemaakt”, zegt mama. „Pak de zeemdoek maar uit de bijkeukenkast. Dan wrijf je het raam maar mooi even weer schoon. Je verveelt je toch!”

Opeens klinkt er boven gehuil. „O, Sara is wakker. Die ga ik eerst maar even uit de wieg halen en verschonen. Als jij ondertussen het raam schoonmaakt, zal ik straks de kaarsen aansteken. Dan wordt het gezellig in huis.”

Mama loopt de gang in. Sam hoort haar voetstappen op de trap. Hij tuurt nog eens naar het raam. Het is toch helemaal niet vies?

Hij ziet een auto langsrijden. De achterlichten van de auto zien er grappig uit door al die regendruppels op het raam. Net kaarsvlammetjes. Kaarsvlammetjes?! Wat zei mama net over de kamer gezellig maken? Hij vergeet de regen op het raam. Aan een zeem denkt hij ook niet meer.

In de vensterbank staat een windlicht met een dikke kaars erin. Die kan hij best alvast aansteken. Hij gaat naar de keuken, schuift een stoel naar het aanrecht en klimt erop. Snel grist hij het doosje lucifers van de richel boven het fornuis en springt met een bons weer op de grond.

Hij loopt naar de vensterbank, pakt een lucifer uit het doosjse en strijkt hem langs de zijkant. Tsj! Een mooi vlammetje flakkert op. O, het deurtje van het windlicht moet nog open. Hoe doet hij dat nu?

Het vlammetje kronkelt over het dunne houtje al gevaarlijk dicht naar zijn vingers toe. Snel blaast hij het vuurtje uit. Het houtje legt hij in de vensterbank. Dan opent hij het deurtje van het windlicht.

Sam strijkt opnieuw een lucifer aan. Hij houdt het vlammetje tegen het lontje van de dikke kaars. „Hè, toe nou!” fluistert hij. De halve lucifer is al opgebrand. „Ha, nu doet hij het!”

Maar dan gebeurt het! Als Sam de lucifer uit het windlicht wil halen, stoot hij tegen de rand van het glas. Een stukje van de brandende lucifer breekt af en valt op het droge mos dat om de kaars ligt. Voordat Sam ook maar iets kan doen, begint het mos te branden. Sam blaast en blaast, maar het helpt niet … De vlammetjes worden alleen maar groter!

Sam begint hard te huilen.

Snelle voetstappen roffelen de trap af. De kamerdeur vliegt open. Daar is mama met een half aangeklede Sara op haar arm en een maillot in haar hand. „Sam! Wat is er? O nee, wat heb je nu gedaan?!” Met een paar grote stappen staat mama al bij hem en slaat snel het deurtje van het windlicht dicht. De maillot van Sara duwt ze op de kleine luchtopening boven op het windlicht. Met een sidderende zucht van opluchting ziet Sam de vlammen kleiner worden en uitgaan.

„Dat ging maar net goed!” Mama kijkt Sam streng aan. „Je weet toch wel dat jij niet aan de lucifers mag komen?”

Sam knikt en fluistert: „Ik wilde u een verrassing geven.”

Mama zucht. „Nou, dat is dan wel gelukt. Maar van zulke verrassingen houd ik helemaal niet! Kun je niet iets beters bedenken?”

Sam trekt een diepe denkrimpel boven zijn neus en staart naar buiten. O ja, in één keer weet hij iets. Hij draait zich snel om, rent naar de bijkeukenkast en zwaait even later met de zeem voor mama’s neus.

Mama glimlacht: „Ja, dat lijkt me beter!”