Op de eis van mijn collega had ik op dat moment geen beter antwoord dan om bedenktijd te vragen om het bewuste artikel in Science eerst zelf eens te lezen. Na lezing bleek dat er wel wat af te dingen viel op de claim dat er leven op Mars gevonden was. NASA-wetenschappers hadden namelijk op een stukje meteoriet, waarvan men denkt dat het afkomstig is van Mars, heel kleine bolletjes gevonden die leken op versteende bacteriën. Als u de vorige zin nog een keer leest, zullen u de onzekerheden opvallen. En inderdaad, na een heleboel discussie tussen wetenschappers werd twee jaar later vastgesteld dat de bolletjes niets met versteende bacteriën of andere vormen van leven te maken hadden. Inmiddels, twee decennia later, rijden er drie karretjes rond op Mars (de vierde is onderweg) op zoek naar sporen van leven, maar een teken van leven op de rode planeet is er nog niet.

Bovenstaand voorval kwam weer terug in mijn gedachten toen ik, tussen al het nieuws over Trump, de coronacrisis en Prinsjesdag door, hoorde dat er mogelijk leven op de planeet Venus is. Een team van wetenschappers ontdekte, met behulp van enorme telescopen in Hawaii en Chili, dat de atmosfeer van Venus zeer hoge concentraties fosfine bevat, tot wel duizend keer hoger dan in ‘onze’ atmosfeer. Zulke hoge concentraties fosfine zouden alleen maar geproduceerd kunnen worden door micro-organismen, zoals bacteriën. Deze bacteriën zouden dan wel onder zeer extreme omstandigheden moeten kunnen leven. Op Venus is het 500 graden Celsius, de luchtdruk is 90 keer die op aarde en de atmosfeer bestaat grotendeels uit CO2 en zwavelzuur. Leven op Venus lijkt mij voorlopig niet meer dan een speculatie.

Genoemde voorvallen laten ons zien dat wetenschap bedrijven een menselijke activiteit is die kan leiden tot verkeerde of overtrokken conclusies. Bovendien worden deze ook nogal eens als oneliners (”Leven op Mars gevonden!”) gepresenteerd door de media. Het zelfreinigende vermogen van de wetenschap zorgt veelal dat foute conclusies ook worden gecorrigeerd.

Ook heeft het mij geleerd dat we niet zo stellig hoeven te zijn over zaken waar de Bijbel niet (duidelijk) over spreekt. Het geloof in God de Vader, de Almachtige, Schepper van hemel en aarde, sluit niet uit dat er buitenaards geschapen leven kan zijn. Zou dat buitenaardse leven ook niet geschapen kunnen zijn om Zijn eer te vertellen en het werk van Zijn handen te verkondigen (Psalm 19)?

Evolutionisten denken dat buitenaards leven het bewijs is voor het spontaan ontstaan van leven. Hoe dat leven, net als het aardse leven, is ontstaan, blijft echter ook dan een mysterie.

Ten slotte is het opvallend, of misschien ook wel vanzelfsprekend, dat, bij de zoektocht naar buitenaards leven, het aardse leven zoals wij dat kennen als uitgangspunt wordt genomen. We zijn op zoek naar ”leefbare” planeten waar aardse omstandigheden met water, zuurstof en een goede temperatuur zijn of zijn geweest. We zoeken naar micro-organismen zoals wij ze kennen of gaan ervan uit dat het buitenaardse leven ook communiceert via radiogolven.

Maar waarom zou het geen heel andere levensvorm kunnen zijn, waar wij geen weet van hebben? Of zoals een andere collega het eens opmerkte: „Waarom zou het geen onzichtbaar leven zijn? Leven dat niet gebonden is aan een planeet maar zich ongemerkt om ons heen bevindt.” Een levensvorm waarover ons al eeuwenlang iets is verteld maar waar we nauwelijks mee rekenen: engelen.

De auteur is moleculair bioloog.