Van zijn familie staat nu de oudste dochter, Isabel, volop in de schijnwerpers. Zij mag zich de rijkste vrouw van Afrika noemen. Met een geschat vermogen van 2 miljard dollar, zeg maar 1,8 miljard euro, is ze de eerste vrouwelijke miljardair van Afrika.

Een consortium van internationale media onthulde eerder deze week dat de 46-jarige dochter niet op eerlijke wijze aan dat geld is gekomen. De groep journalisten baseerde zich op vertrouwelijke documenten, de zogenaamde Luanda Leaks, genoemd naar de Angolese hoofdstad Luanda. De 715.000 documenten zijn door een anonieme bron naar buiten gebracht.

De journalisten stelden dat Isabel dos Santos haar vermogen voor een belangrijk deel aan haar vader heeft te danken. Die gunde haar voor honderden miljoenen aan winstgevende deals met de Angolese staat.

De Britse krant The Guardian schreef dat Isabel van staatsoliebedrijf Sonangol aandelen in de private Portugese olie- en gasmaatschappij Galp ter waarde van 75 miljoen euro kon overnemen. Ze betaalde er slechts 11 miljoen voor. Op dit moment zijn de aandelen 750 miljoen euro waard.

In Angola keek niemand op van deze en tal van andere berichten. Daar wordt ze de prinses genoemd, en dat is vooral spottend bedoeld. Terwijl een groot deel van de bevolking in armoe leeft, verzamelt zij dure kunstvoorwerpen om zich heen. Veel gewone burgers moeten rondkomen van nog 2 euro per dag.

Isabel dos Santos reageert vooral via Twitter op de aantijgingen. Ze wijst iedere beschuldiging van de hand en spreekt over een „politiek gemotiveerde heksenjacht.” Dat zou het werk zijn van zittend president João Lourenço, de opvolger van haar vader. Hij zou erop uit zijn zijn macht vast te houden en kan het niet gebruiken dat zij zich kandidaat stelt voor de presidentsverkiezingen van 2022. Die kritiek van Isabel snijdt overigens hout.

Anderzijds valt niet te ontkennen dat Isabel virusdrager is van de Afrikaanse ziekte. Haar vader kwam aan de macht en stilde zijn financiële honger, op staatskosten. Zijn dochter heeft ook nooit anders gedaan.

Het meest gênante is misschien niet eens de zelfverrijking van de presidentsdochter, maar veel meer dat dit gebeurt met hulp van westerse bedrijven, waaronder Nederlandse. Jarenlang wilden wij in het Westen niet afzien van de lucratieve samenwerking met Isabel dos Santos. Feitelijk houden wij daarmee corrupte regimes in stand.

Isabel dos Santos veroordelen is terecht, maar laten wij de hand ook in eigen boezem steken.