„Pap, waar zijn de hengelmolens?” De 12-jarige Gijsbert komt het terras van het vakantiehuis in Loosdrecht opgestoven. „In de oranje koffer, geloof ik. Gaan jullie vissen? Niet te ver weg, want we gaan straks naar het strand.”

Het is half juli en de familie Kooij uit Canada viert vakantie in Nederland. Ze verblijven een paar weken in een vakantiehuis op een recreatiepark bij de Loosdrechtse Plassen. Hun dagen zitten vol met uitjes en familiebezoeken. „Volgende week gaan we nog een week op een jacht varen met vrienden”, zegt Christina Kooij terwijl ze aan komt lopen met een dienblad vol koppen koffie. „Daar heb ik nu al zin in.”

Gejaagd

Rutger en Christina Kooij (beiden 44) emigreerden samen met hun vier kinderen Evert-Jan (13), Gijsbert (12), Corrie-Anna (11) en David (8) in 2016 naar Canada. Terug naar het geboorteland van de Canadese Christina.

Het stel ontmoette elkaar toen Christina begin 2000 vakantie vierde in Nederland. „Ik verbleef bij vrienden van Rutger. Hij vroeg op zondag in de kerk naar mijn Engelse Bijbel. Daar begon het allemaal mee.” Tijdens hun verkeringstijd zagen ze elkaar soms maanden niet. „Dat was lastig. Toch is het goed geweest voor ons. Veel mensen zeggen dat het eerste jaar van hun huwelijk pittig is, omdat je elkaar dan pas goed leert kennen. Wij waren zo blij toen we bij elkaar waren dat we daar geen last van hadden.”

Na hun trouwen vestigde de familie Kooij zich aanvankelijk in Nederland. Rutger beheerste de Engelse taal nog niet zo goed en Christina, werkzaam in het onderwijs, kon hier vrij gemakkelijk een baan krijgen. Toch wilden ze graag naar Canada emigreren. „Vooral voor de kinderen, zodat ze in een minder gejaagde omgeving zouden opgroeien”, zegt Christina. Het stel zocht naar het juiste moment. Rutger: „Ik had een visgroothandel in Spakenburg en een eigen zaak laat je niet zomaar achter.”

Toen het met de winkel steeds minder ging, hakten ze definitief de knoop door. Nu wonen ze alweer drie jaar in Canada, in de provincie Brits-Columbia. Rutger heeft inmiddels een baan in een vishandel („Het eerste jaar had ik nog geen werkvergunning”) en Christina werkt als juf in het speciaal onderwijs. „Ik kon meteen aan de slag, want de nood in het Canadese christelijke onderwijs is groot.” Grappend: „Zet maar in het verhaal dat de scholen dringend op zoek zijn naar docenten.”

Voor de kinderen was de verhuizing in het begin wennen. „Canada was het land waar ze altijd op vakantie gingen”, zegt Rutger. „IJshockey spelen met de hele familie, opwarmen bij een groot vuur en dan weer verder spelen. Dat doen ze nog steeds, maar nu is het ook het land waar ze wonen en naar school moeten. Dat voelt toch anders.”

Vooral oudste zoon Evert-Jan had moeite met zich aanpassen. In Canada zitten leerlingen van hun vijfde tot hun achttiende op één school. Christina: „Toen hij kwam, waren alle vriendengroepen al gevormd. Aansluiting vinden is dan net wat lastiger, al gaat het nu gelukkig beter.”

Koffie

Thuis praat het gezin Kooij overwegend Nederlands, al mixen de kinderen daar een aardig woordje Engels doorheen. Soms corrigeren ze zelfs het Engels van hun vader. „Dan hoor ik: Dad, praat niet zo weird”, lacht Rutger.

De familie heeft het naar de zin in Canada. Ze genieten van de ongerepte natuur en de cultuur. „Ik vind de mensen daar wat vriendelijker in de omgang”, zegt Rutger. „In Nederland hebben we gauw wat te zeggen over een ander.” Wat hij wel mist: de Hollandse gezelligheid. „Bij elkaar op de koffie gaan, dat doe je daar minder. Ook vanwege de afstanden.”

Omdat Rutger en Christina allebei werken, hebben ze voor sociale contacten niet zoveel tijd. „Eerlijk gezegd vind ik het in het weekend heerlijk om op de bank te kunnen ploffen”, zegt Christina. „De tijd die overblijft, is voor familie. Het sociale leven is in Canada sowieso erg op familie gericht. Dat komt door de immigrantencultuur; je bent op elkaar aangewezen.”

Qua kerkelijke situatie heeft de familie een overstap gemaakt.

In Nederland waren ze lid van de gereformeerde gemeente in Hilversum. „Een kleine en warme gemeente”, zegt Rutger. „Het was net een grote familie.”

Nu hebben ze zich aangesloten bij de gereformeerde gemeente in Nederland te Chilliwack. „Zo’n massale gemeente voelt anders. Na de dienst stapt iedereen gelijk de auto in. Er is minder persoonlijk contact, al kan dat natuurlijk ook niet in zo’n grote gemeente.”

Verhuist het gezin ooit weer naar Nederland? Dat zien ze niet gebeuren. Christina: „Als God dat zo bepaalt, blijven we hier.” Rutger knikt instemmend. „We hebben een keus mogen maken en we hebben geen verlangen om terug te gaan.”