Mensen leven in een sociaal web met tal van relaties. De relatie die het sterkst vormt, is die met vader en moeder. Een kind wordt niet alleen letterlijk geboren uit een vader en een moeder, het gezin is ook de baarmoeder van de samenleving. In het gezin worden onze nieuwe medeburgers geboren. De navelstreng waardoor je alle noodzakelijke voeding ontvangt, zijn de kostbare kinderjaren in het gezin. Daarin leer je, als het goed is, lief te hebben, bemind te worden, te vergeven en dienstbaar te zijn. Kortom: het gezin leert je het samen leven.

Als je ziet wat volwassenen in het leven belangrijk vinden, scoort de band met de eigen familie hoog. Familie en relaties staan vaak in de top drie, hoger dan geld en status. Voor kinderen zijn familie en gezin niet minder belangrijk. Een stabiele omgeving met vaste opvoeders beperkt het risico op hechtings- en andere problemen. Veel grootouders delen in de zorg voor hun kleinkinderen als oppasoma’s en -opa’s. En op latere leeftijd verlenen miljoenen kinderen op hun beurt mantelzorg aan hun (schoon)ouders. De natuurlijke band van de generaties loopt als een rode draad door de geschiedenis van uiteenlopende landen en culturen. Het is dus logisch als de overheid de natuurlijke gemeenschap van het gezin meer zou bevorderen.

Wie in de samenleving rondkijkt, ontdekt al snel dat het gezin feitelijk van iedereen is. Opgroeien in een gezin is niet gekoppeld aan politieke voorkeur, sociale status, levensovertuiging of afkomst. Nederland telt 3,6 miljoen minderjarige kinderen in 2,6 miljoen huishoudens. Je zou verwachten dat je deze enorme groep vaker zou horen of zien in het publieke debat. Zonder belangengroep blijkt dat niet te doen.

In de landen om ons heen zijn wél bonden en verenigingen actief die de waarde en positie van gezinnen vertegenwoordigen. Al jaren! Ze laten van zich horen in grote manifestaties (bijvoorbeeld Manif pour Tous in Frankrijk) of zwengelen een maatschappelijke discussie aan. In de mainstream media in Nederland worden dergelijke initiatieven vaak afgeschilderd als antidemonstraties of acties, maar wat is er mis mee om al die gezinnen een stem te geven? Wie komt er anders op voor deze groep? We hoeven het buitenland niet te kopiëren, maar het Nederlandse gezin heeft wel degelijk en dringend belangenbehartigers nodig.

De druk op het gezin is in onze complexe en prestatiegerichte maatschappij hoog. En als gezinnen uiteenvallen, zijn de gevolgen vaak schrijnend. Bijvoorbeeld als het gaat om schoolprestaties van kinderen of om relatievorming wanneer mensen wat ouder zijn. Eenoudergezinnen hebben het zwaar. Op de jeugdzorg wordt steeds meer een beroep gedaan (een op de tien jongeren heeft hulp nodig). Millennials (Nederlanders tussen 23 en 38 jaar) hebben vaak last van een burn-out of depressie.

Het antwoord hierop is meer positieve aandacht en waardering binnen politiek en ook de media voor de natuurlijke en reeds eeuwenlang beproefde vorm van het gezin van vader, moeder en kind. En dat zou moeten terugkomen in concreet beleid en in de manier waarop er over het gezin wordt gesproken in het publieke debat.

De EU-verkiezingen staan voor de deur. Hoe gezinsvriendelijk zijn de partijen die het de komende vijf jaar in Europa voor het zeggen krijgen? Die vraag is uiterst relevant. Zo zou de bescherming van gezinnen tegen onlineporno enorm geholpen zijn bij een stevige Europese aanpak. Tegelijkertijd is het belangrijk een kritische stem te laten horen waar ideeën over huwelijk, gezin en onderwijs onder druk staan door EU-regels inzake gelijke behandeling van wat niet gelijk is. De koers van de EU en de positie van het gezin hangen mede af van ons stemgedrag op 23 mei.

De auteurs zijn beiden bestuursleden van GezinsPlatform.NL., dat op 31 mei van start gaat als belangenbehartiger voor het Nederlandse gezin. Vanaf 15 mei (de internationale dag van het gezin) is een gezinskieswijzer te raadplegen op gezinsplatform.nl.