Als de nacht valt, ontwaakt het leven in het woud. Als de laatste zonnestralen achter de Mongoolse Hoogvlakte zijn verdwenen, ontwaakt ook de sabelmarter. Hij verlaat zijn schuilplaats aan de overzijde van de Hailar-rivier, waar hij de dag heeft doorgebracht. Geruisloos baant hij zijn weg door het dichte naaldwoud. De jacht is begonnen.

Geen enkel geluid verraadt hem. Geen takje kraakt, geen droog blaadje op de grond ritselt als hij passeert. Alles wijst op een jarenlange training door zowel moeder natuur als de drilsergeant. Vannacht zal het gebeuren. Zijn jagersinstinct zegt het hem. Nog even en hij zal zich op zijn weerloze prooi kunnen storten.

Al springend door de kruinen van de hoge zilversparren aan de oever van de rivier lijkt hij te zweven tussen het donkergroen van de naaldtakken. Dan spitst hij zijn oren. Even verderop strijkt een vogeltje neer. Het heeft honger en kijkt nu met zijn kleine, glimmende oogjes rond of er ergens een lekker besje te bemachtigen valt in het dichte struikgewas iets verderop, waar een open plek is tussen het bomendoolhof.

Het kwam uit de richting van Bayanzhen. Het begon als een zacht geritsel, in volledige harmonie met de andere geluiden van het woud. Daarna werd het steeds luider. Het vertelde hem dat ze eraan kwamen.

De Moedelozen, op weg naar hun geheime doel.

Met het gezicht naar de aarde gekeerd liepen ze daar zwijgend door de beklemmende donkerte van de nacht, onwetend van het gevaar dat op hen loerde.

Elk dier heeft een doel: overleven. Het vogeltje heeft voedsel nodig, anders mist het de kracht om het vederlichte lijfje in de lucht te krijgen. Hierdoor heeft het beestje het andere, minstens even dreigende gevaar niet door. Zodra het een geschikte struik heeft uitgezocht, waagt hij zich op de open vlakte, niet wetend dat al zijn bewegingen nauwlettend worden gevolgd.

Als ze dichterbij komen, kan hij ze duidelijk onderscheiden. Mannen, vrouwen en een enkel kind. Gedreven door pure noodzaak. Een zaak van leven of, evenmin onwaarschijnlijk, de dood.

De Moedelozen, op weg naar hun geheime doel.

De Moedelozen, op weg naar hun leven of hun dood.

Hun reisdoel is voor iedereen verborgen. Ze komen om zich te voeden. Ze kunnen niet zonder, maar ze worden ernstig tegengewerkt in hun zoektocht naar voedsel. Toch gaan ze, gedreven door de honger.

De rode besjes aan de struik, verleidelijk glimmend, mooi rond. Het vogeltje lijkt even te aarzelen, voordat het zijn snaveltje vult en zijn honger kan stillen. Even kijkt het omhoog, lijkt iets te zien in de strakblauwe lucht. De bruinzwarte jager zit nog op zijn plaats. Hij wacht geduldig af tot zijn tijd komt. En die tijd zal komen.

De prediker staat al te wachten. Hij begroet zijn schapen met een vriendelijk knikje. Mr. Li, de rondreizende prediker, is weer bij een van de aan hem toevertrouwde kuddes gekomen, in dit afgelegen deel van China, waar de controle van de overheid weliswaar minder is, maar waar het toch niet veilig is om als huisgemeente in een van de steden of dorpjes langs de heuvels van de Grote Hinggan samen te komen. Ze komen hier omdat dit de plaats is waar ze nog voedsel kunnen krijgen. Moed voor de Moedelozen.

Nadat het enkele besjes op zijn gemak opgepeuzeld heeft, vliegt het vogeltje naar de bomen aan de waterkant. Het heeft zijn honger gestild en zoekt een geschikt takje om even op uit te rusten. De zilversparren ruisen wenkend, alsof ze hem willen lokken, precies naar die ene boom waar het gevaar op de loer ligt. Het waagt de vlucht. Heel even lijkt het een lichtje te zien, daar, iets hoger in de boom. De jager is er klaar voor.

Na de toespraak van mr. Li is het stil. Ieder laat de stilte tot zich doordringen. Men heeft zich kunnen spijzen aan het enige ware Voedsel. Het heeft hen moed gegeven. Moed voor de Moedelozen. Geen menselijke moed, geen dapperheid in de menselijke strijd, maar een dapperheid in hun geestelijke strijd. Een zacht geritsel op de met naalden bedekte bosgrond is het eerste geluid dat de zachte stilte van de nacht verbreekt.

Het vogeltje maakt zich klaar om naar zijn nestje terug te keren. De sabelmarter weet dat zijn tijd nu is gekomen. Geruisloos legt hij de laatste meters af die hem nog scheiden van zijn prooi. Even geruisloos haalt hij uit naar het onschuldige beestje, dat hem niets misdaan heeft. Het is eten of gegeten worden. De wet van de natuur.

Mr. Li maant zijn kudde om weer naar de stal te gaan. Als de eerste gelovigen aanstalten maken om gehoor te geven aan zijn oproep, komt de jager tevoorschijn. Zonder te aarzelen haalt hij de trekker van zijn revolver over. Een schot. Mr. Li, de man die moed gaf aan de Moedelozen, is niet meer.