Column (ds. J. Belder): Zuchten
Klimaatzondag. Week van de Schepping. Biddag voor gewas en arbeid. Schepping, Schepper, schepsel. Een indrukwekkende trits. Maar in gevaar. Schepping en schepsel wel te verstaan. We worden hardhandig wakker geschud uit onze welvaartsroes van Gods water over Gods akker laten lopen. Planten en dieren sterven uit. In hoog tempo. Wanbeheer en consumptiedrift wreken zich. Het water golft over onze slaperdijken. Jong en oud roepen om actie.
Je kunt je ingraven in dogmatische waarheden die staan als een huis. „Het loopt God niet uit de hand. Er komt een nieuwe aarde. Alles is van eeuwigheid bepaald. Er valt niks tegen te houden.” Dan kunnen we morgen ook wel thuisblijven. Gods besluiten zijn niet in gewapend beton gegoten, daar kwam Ninevé wel achter (Jona 4). Dogmatische vluchtheuvels houden geen stand. Net zo min theologische muggenzifterijen. Daar grijnslacht alleen de duivel bij.
Je kunt ook wegkruipen in ”ons geheel anders zijn”, maar waar bestaat dat dan in? Een klimaatmars? Nog wel op zondag! Mij daar niet gezien. Ik werd er trouwens ook niet gezien.
Mij achtervolgt het al jaren. Sinds de rapporten van de Club van Rome. Dat zuchten van de schepping (Rom. 8). Ik ben rentmeester, maar wel een slechte!
Eindelijk dringt het breed door: we zitten op een doodlopende weg. Buiten Christus altijd! Zijn de huidige alarmerende gebeurtenissen Gods wijze van doen om ons wakker te schudden? Dan zijn het oordelen die ons bedreigen, maar geen oordelen zonder meer. „God laat de rampen komen, maar Híj heeft er niet om gevraagd”, schreef een halve eeuw geleden de theoloog Okke Jager. En: „het zou ons grootste lijden moeten zijn dat wij het lijden hebben uitgevonden.” We eten dus koekjes van eigen deeg. En ze vallen ons zwaar. We kunnen veel. Lucht, bodem en water vergiftigen. Leven vernietigen. Zelfs een eigentijdse zondvloed creëren. Zal een totaalverbod op gehaktballen, vliegen en douchen ons redden?
Zondag die klimaatmars. Tienduizenden dromden samen op en rond de hoofdstedelijke Dam. Een zee van regen en paraplu’s. Het leek een treurmars. Begonnen en eindigend met een ”groene kerkdienst”. Wij berusten niet, dat is gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef, maar we hebben een Woord voor de wereld, moet de scriba van de Protestantse Kerk in Nederland gedacht hebben. Pak je kansen. Waren de kerken ook officieel vertegenwoordigd bij de Mars voor het Leven onlangs? Vast.
Morgen biddag. Kerk in actie. Net als Abraham voor Sodom. De kerk wordt in de hoek gedreven. Als het dan maar in de hoek van Jezus is. Redden Gods heiligen dan toch de wereld?
