Soms kan ik me echt verwonderen over wat ik in de krant lees. Neem bijvoorbeeld al die onderzoeken en opmerkingen over onze jongeren. Het viel mij op dat er weinig gezegd werd over de verantwoordelijkheid van de ouders in de opvoeding, over de voorbeeldfunctie van docenten en over de invloeden van de prediking op ons dagelijks leven.

In een van de artikelen las ik dat veel christenen de zekerheid van het geloof achter zich gelaten zouden hebben. Waarom ze dat gedaan hebben, werd niet vermeld. Ergens anders las ik dat in het deel van de kerk waar vroeger de vraag leefde of de kerkganger met God verzoend was, nu vaak de vraag gesteld wordt of God wel bestaat? Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

Volmaaktheid

Ik heb grote moeite met klachten over jongeren die in twee werelden leven, terwijl het probleem bij de ouders ligt. Velen van hen schoven hun doopbelofte aan de kant en gingen mee met de tijdgeest. De welvaart kreeg grip op hen en ze werden wereldgelijkvormig.

Ik hoor zo vaak zeggen: „Maar God moet het toch doen?” Zeker, maar dat sluit onze eigen verantwoordelijkheid niet uit. In Filip. 2 horen de verzen 12 en 13 bij elkaar: „werkt uws zelfs zaligheid…” en „want het is God, Die in u werkt…”

Andere ouders zitten met de handen in het haar en weten niet meer wat ze moeten doen. Ze trekken zich in hun schulp terug. Waarom? Omdat ze denken een tekort aan ammunitie te hebben om de strijd tegen de tijdgeest aan te kunnen gaan.

De echte oorzaak van deze ontwikkelingen is niet de tijdgeest, maar dat men van de kansels zelden iets concreets hoort over hoe men als christen moet reageren op de maatschappelijke ontwikkelingen. Er wordt gehamerd op de heilsordelijke weg van geloof en bekering, maar deze vormen alleen de basis van ons geloofsleven.

We moeten ons ook de aansporing in Hebreeën 6:1 aantrekken: „Daarom, nalatende het beginsel der leer van Christus, laat ons tot de volmaaktheid voortvaren; niet wederom leggende het fundament van de bekering…” Predikanten hebben ook de taak „tot de volmaaktheid voort te varen” en de praktijk der godszaligheid voor het hier en nu uit te leggen.

Bedekte listigheid

Wat moet dan in 2019 de inhoud van het geloofsleven zijn en hoe dienen we die uit te dragen? In het boek ”Doctrine of Human Being” van Michael Banner staat deze aangrijpende zin: „The task of the church is not just to give an answer to the world, but to display it.” De kerk moet aan de wereld niet zozeer een antwoord geven als wel dat antwoord laten zien. Daarin hebben wij, als christenen, een duidelijke taak in, namelijk om ons geloof uit te dragen.

Het postmodernisme is de reformatorische gezindte aan het vernietigen. Dit is de marxistisch-socialistische ideologie van het absolute relativisme: er is géén waarheid, het leven heeft géén bedoeling en er is géén zekerheid in ons bestaan.

De grondleggers van de Dordtse Leerregels noemden het optreden van de remonstranten „openbaar geweld en bedekte listigheid der verleiders”. Het postmodernisme is nog veel gewelddadiger en venijniger. Het gezagsondermijnende gedrag van onze jongeren komt ervandaan. En dit gedrag wordt geaccepteerd door ouders, getolereerd door docenten en toegestaan tijdens de catechisatie.

Als ouders ”agnostisch” zijn, dat wil zeggen niet meer de overtuiging hebben dat er een God is, voeden ze hun kinderen op tot ”atheïsten”. Dat ervaar ik op de scholen en op het kerkelijk erf. De oudvaders noemden dit „de verachtering in de oefening van het geestelijk leven”.

Identiteitsverwarring

De brandende vraag voor ouders, kerkraden en scholen is hoe we een lichtend licht en een zoutend zout kunnen zijn voor onze jongeren. We moeten daarvoor terug naar de Bijbelse leer van de Reformatie. En we moeten ons bewuster worden van de invloeden van de tirannie van het postmodernisme en de daarmee gepaard gaande goddeloosheid.

Ik ben erg trots op onze jongeren, vooral als ik zie hoe sommigen van hen zich echt proberen staande te houden in een tijd van grote identiteitsverwarring. Maar ik zie ook dat velen ernstige worstelingen en twijfels hebben met het oog op het uitdragen van hun geloof en hun vertrouwen in het bestaan van God. Dat is zeer zorgelijk. Wij (ouders, docenten en predikanten) mogen hen in deze zware tijden van godsverduistering en godsverlating niet aan hun lot overlaten.

De auteur is docent in het voortgezet onderwijs en ouderling in de Hersteld Hervormde Kerk.