Vrijdagavond, zeven uur. In een van de lokalen van ’t Klooster zitten zeven kinderen in de kring. Vier tl-bakken hangen aan het plafond. In de hoek staat een piano.

Het eerste lied wordt ingezet: „Ik hef mijn ogen op naar de bergen, waar komt mijn hulp vandaan?” Juf Marlies speelt op de gitaar. Er klinkt nog een lied: „God, Wie is Hij? Zo heel groot, en zo machtig, en wij als mensen zijn maar klein.”

Juf Daniëlle pakt de Bijbel en zegt: „Capuchon af. Wees eerbiedig. Handen samen. We zijn hier om te luisteren naar het Woord van God.” Daniëlle bidt, ze vraagt of de Heere wil helpen met het vertellen van het Bijbelverhaal, of Hij de oren en de harten wil openen, opdat de kinderen Zijn stem mogen horen.

Het Bijbelverhaal gaat over Exodus 16, het volk van Israël in de woestijn. „Al die mensen zijn onderweg naar het beloofde land. Maar het is zo warm en droog. Er is niet veel eten en geen drinken. Het volk gaat mopperen. Waarom heeft Mozes hen niet in Egypte gelaten?”

De juf vertelt hoe de Heere belooft iedere morgen brood uit de hemel te geven, maar het volk is daar niet tevreden mee. De mensen willen vlees. Een jongen reageert: „Sjonge jonge, je moet toch altijd tevreden zijn met wat je krijgt?”

Juf Daniëlle: „Mozes leeft niet meer. Maar wij hebben de Bijbel. Wie van jullie heeft er een Bijbel thuis?” Alle handen gaan omhoog.

Coördinatiewerk

Carolien Nijsse is coördinator van het wekelijkse Bijbelclubwerk Het Lichtpunt aan het Afrikaanderplein. „Je staat hier zogezegd met de voeten in de modder. Er zijn momenten waarop je mag zien dat de Heere in deze kinderen werkt. Sommigen zien we jarenlang, maar zijn dan opeens verdwenen. Ze ziet ze dan ook niet meer terug. Dat is moeilijk. De kinderbijbelclub is gelukkig niet ons werk, dit werk is van de Heere. Je hoopt dat ze Hem mogen leren kennen.”

Pas werd er gevochten in de buurt, zegt Nijsse. „De kinderen werden er bang van. Maar een van hen zei opeens: „Joh, we hoeven toch niet bang te zijn, want de Heere zorgt voor ons.” Als je zoiets hoort, geeft dat toch een innerlijke vreugde. We zien uit naar de vrucht op dit werk. Daar bidden we om en daar hopen we op.”

In ’t Klooster zijn iedere avond veel activiteiten. Er wordt gebokst, gedanst, film gekeken, geknutseld of een cursus gevolgd. Het is het huis van de wijk, een cultureel ontmoetingscentrum.

In een van de andere lokalen houdt Jolanda Modderkolk het Bijbeluurtje voor de iets oudere kinderen. Op de tafeltjes ligt de Bijbels open, ook bij Exodus 16. Tieners vullen vragenformulieren in: Waar verlangen de mensen naar terug? „Naar Egypte”, heeft iemand ingevuld. Wat belooft de Heere elke dag te zullen geven? „Eten”, schrijft een ander.

Vergeven

Delisha is 19. Ze komt elke week op de Bijbelclub, zegt ze. „We komen allemaal uit deze buurt en het is hier fijn. En ik wil graag meer weten over wie God is. We kunnen nooit genoeg weten over wie Hij is.”

Lensly van 15 knikt. Lang geleden had ze van andere buurtkinderen gehoord dat het hier gezellig was. Sindsdien komt ze trouw. „God is groot. En wij zijn klein. We weten niet veel over Hem, maar moeten wel meer over Hem weten.”

Een van de jongens zegt: „En Hij wil het verkeerde wat we doen, vergeven.”

”Het Lichtpunt” 40 jaar

Kinderbijbelclub Het Lichtpunt, in de Afrikaanderbuurt in Rotterdam-Zuid, gaat uit van de gereformeerde gemeente in Barendrecht. Voorheen was dit de gereformeerde gemeente van Rotterdam-Zuid. De ongeveer veertig vrijwilligers komen ook uit andere gemeenten in de omtrek. De Bijbelclub op vrijdagavond wordt bezocht door zo’n veertig tot vijftig kinderen en jongeren.

Het kinderevangelisatiewerk Het Lichtpunt bestaat deze maand veertig jaar. Op zaterdag 17 november is er een jubileumbijeenkomst in het kerkgebouw van de gereformeerde gemeente aan de Ploegwei in Barendrecht. Dan wordt er ook een jubileummagazine gepubliceerd.

bijbelclubhetlichtpunt.nl