„Als kind had ik wel in de gaten dat het huwelijk van mijn ouders niet goed was. Mijn vader was niet betrokken op het gezin, het gebeurde geregeld dat hij wekenlang zijn mond niet opendeed. Op mijn tweeëntwintigste, kort na mijn huwelijk, verdween mijn vader plotseling. Hij is weggegaan en nooit meer teruggekomen.

In het begin was het heel raar. We hadden als gezin geen idee of mijn vader nog terug zou komen of niet. Pas na een poos begrepen we dat hij definitief weg was. Mijn moeder had nog wel telefonisch contact met hem, om het bij te leggen. Na een paar maanden hoorden we via een omweg dat het goed met hem ging.

Toen mijn vader net verdwenen was, zat ik er erg mee. Maar op een gegeven moment leek het normaal te worden. Ik kan niet zeggen dat ik mijn vader echt mis. In het begin wel, maar nu niet meer. Ik heb hem al zo lang niet meer gezien. Bovendien was hij nooit echt als vader aanwezig in ons gezin. Het maakte hem niets uit wat ik deed.

Ik heb nu een eigen gezin. Gelukkig gaat het daarmee tot nu toe goed. Daar vechten we ook voor. Mijn man en kinderen zijn het belangrijkste in mijn leven. Zij staan op nummer één. Mijn kinderen worden nu ouder en beginnen vragen te stellen over hun opa. Dan laat ik hun foto’s van hem zien. Ik zal hun nooit verbieden om naar hun opa toe te gaan.

In de jaren dat mijn vader weg is, heb ik niet geprobeerd om weer met hem in contact te komen. Omdat ik alleen mijn moeder nog sprak, kreeg ik het verhaal maar van één kant te horen. Ik zag mijn vader als de schuldige, omdat hij degene was die de benen nam. Toen ik zelf kinderen kreeg, ben ik er weer meer over na gaan denken. Nu kijk ik er wel wat anders tegenaan dan toen het net gebeurd was. Ik sta niet meer vijandig tegenover mijn vader, en denk nu milder over hem.

In de familie gaat het er weinig over. Als broers en zussen hebben we afgesproken elkaar hierin vrij te laten. Ik geloof dat een van de zes wel contact met mijn vader heeft. Iedereen moet doen wat hij of zij wil. Richting mijn moeder vermijd ik het onderwerp bewust. Ik heb er geen zin in om alle herinneringen weer naar boven te halen. Het is gebeurd en we moeten nu verder. Als er gepraat had moeten worden, dan toen en niet nu nog.

In de zestien jaar dat mijn vader weg is, heeft hij zelf ook nooit contact met ons gezocht. Ik denk dat hij er wel voor openstaat, maar zelf zal hij niet over de brug komen. Op dit moment heb ik er geen behoefte aan om hem te zien. Ik zou ook niet weten wat ik hem moet vertellen. Hij weet vermoedelijk dat ik een gezin heb, maar heeft er verder niets van meegekregen. Hoe moet ik het contact na zestien jaar weer oppakken? Bovendien wil ik de emoties uit het verleden niet oprakelen.

Ik word ouder en mijn vader ook. Er komt een dag dat hij overlijdt. Regelmatig zeggen mensen tegen me: Zoek je vader op voor het te laat is. Maar ik weet echt niet wat ik na al die jaren moet zeggen.”

„Ontbreken contact ouders ingrijpend”

Mediator en psychosociaal hulpverlener Erik-Jan Verbruggen van De Vluchtheuvel herkent dat veel kinderen van gescheiden ouders hun vader niet meer zien. „Het merendeel van de kinderen wordt na een scheiding bij de moeder geplaatst. Soms is er sprake van onveiligheid zodat contact met vader niet mogelijk is, of alleen onder begeleiding. Tieners en jongvolwasenen hebben de keuze om het contact met hun vader al dan niet te onderhouden. De vraag is wel hoe vrij een kind is. Na een scheiding belandt het vaak in een loyaliteitsconflict.”

Volgens de hulpverlener moeten er zwaarwegende redenen zijn om een kind het contact met een van de ouders te onthouden. „Een vader en een moeder zijn uniek. Als het contact ontbreekt, is dat ingrijpend voor een kind. Daarom bieden wij mediation om ouders te helpen na de scheiding te blijven samenwerken.”