Christelijke roeping gaat verder dan gastvrijheid voor vluchtelingen
Wat we ook van het asielbeleid vinden, als God mensen op onze weg brengt, verwacht Hij iets van ons. Ook hebben we de opdracht om ons in te zetten voor gerechtigheid elders in de wereld, reageert ds. C. W. Rentier.
De oproep van Frank van Putten aan reformatorisch Nederland om vluchtelingen gastvrijer op te vangen (RD 17-8) heeft heel verschillende reacties opgeroepen. Gelukkig hoeven we niet te kiezen tussen de uitersten: iedereen gastvrij binnenlaten of angstvallig ons vaderland afsluiten.
Van Putten, werkzaam bij de overheid en actief voor de SGP, stelt dat de gewone burger niet te veel moet focussen op de taak van de overheid, maar gewoon dicht bij huis concrete barmhartigheid voor vluchtelingen moet laten zien.
Mijn ervaring is dat er tal van reformatorische christenen zijn die jarenlang intensief met migranten hebben opgetrokken, of jarenlang asielzoekers hebben opgevangen, maar juist daarom ervoor pleiten dat de overheid niet iedere migrant of asielzoeker toelaat. Wat God van ons vraagt, is namelijk meer dan alleen gastvrijheid.
Naastenliefde
Veel vluchtelingen en migranten komen naar Noordwest-Europa omdat de situatie in hun eigen land weinig perspectief biedt. In tal van landen heeft een groot deel van de bevolking te maken met armoede, weinig mogelijkheden voor scholing, slechte zorg voor zieken en gehandicapten, veel geweld en weinig vrijheid.
Als iemand die bij je thuis op de bank zit en mee-eet dat in een persoonlijk relaas vertelt, besef je hoe bevoorrecht je zelf bent. Waarom zou je niet iets van je welvaart delen met een ander? Dat is zeker iets wat Christus van ons vraagt. Wat we ook van het asielbeleid vinden, als God mensen op onze weg brengt, verwacht Hij iets van ons.
Veel christenen hebben naastenliefde laten zien en daarbij ook van hun geloof in Christus getuigd. Dat daardoor moslims op het spoor van Christus kwamen, was ook voor henzelf in allerlei opzichten een bijzondere verrijking van hun leven.
Toch is daarmee niet alles gezegd. Van de wereldbevolking heeft 80 procent het veel minder dan wij en de druk van migratie naar Europa neemt toe. Ik ben er niet zo zeker van of God van ons vraagt om maar zo veel mogelijk mensen naar het rijke en vrije Westen te laten komen. Hun leven wordt er hier lang niet altijd beter op.
Velen komen na verloop van tijd in een isolement terecht, vervreemden zich van de samenleving of verdwalen in geestelijk opzicht in het seculiere leven. Daar komt nog bij dat, wanneer we jonge en goed opgeleide mensen hierheen laten komen, dat niet automatisch bijdraagt aan positieve veranderingen in de landen waar ze vandaan komen. En als het goed is, gaat het ons er niet alleen om hoe het hier bij ons is, maar ook hoe het is in andere delen van Gods wijde wereld.
Wereldwijde kerk
Terecht stelt ds. D. C. G. van der Kraan (RD 7-9) dat we niet zomaar de wetten van het volk Israël op Nederland kunnen plakken. Om bij de beeldspraak van de Bijbel aan te sluiten: we wonen hier niet in het Beloofde Land, maar eerder in Babel.
Ook dan mogen we ons inspannen voor een samenleving in overeenstemming met Gods bedoelingen. Dat kan betekenen dat je migranten en vluchtelingen weert, wanneer je voorziet dat ze onze rechtsstaat niet willen respecteren, maar zonder de gedachte dat we daarmee onze christelijke roeping in een boze wereld hebben vervuld. We zijn deel van een wereldwijde kerk die Gods bedoelingen met mensen wereldwijd voor ogen moet hebben.
Als christelijke gemeente hoeven we ons er evenmin krampachtig voor in te spannen dat iedereen die hiernaartoe komt hier ook moet kunnen blijven. Ik krijg regelmatig brieven onder ogen van kerkleiders uit China, het Midden-Oosten, Turkije en andere landen, die met een indrukwekkend getuigenis hun geloofsgenoten oproepen om God te blijven dienen op de plaats waar Hij hen heeft gesteld, ook al is het leven er heel zwaar.
Onthullingen
Mogelijk laten we migranten niet toe als ze niet echt in nood zijn, omdat ze hun gaven beter kunnen inzetten in hun land van herkomst dan hier werkeloos aan de rand van de samenleving te vertoeven. We hebben ook een roeping om ons in te zetten voor gerechtigheid in andere delen van de wereld. Daarom zenden kerken gezinnen uit naar bijvoorbeeld Afghanistan, Centraal-Azië en het Midden-Oosten.
De onthullingen van Nieuwsuur over Nederlandse steun voor radicale groeperingen in Syrië zijn triest genoeg slechts het topje van de ijsberg. Decennialang heeft het Westen met geld en wapens dictatoriale regimes en gewelddadige groeperingen gesteund. Dan is het niet vreemd dat mensen die regio’s ontvluchten en naar ons toe komen. Juist als christenen moeten we zulke praktijken aan de kaak stellen en laten zien dat we niet voor ons eigen belang opkomen, maar voor een wereld in nood.
De auteur is predikant-directeur van stichting Evangelie & Moslims.
