Zaterdagmorgen heb ik de vlag halfstok gehangen, omdat Howick en Lili ons land zouden worden uitgezet. Gelukkig heb ik die omstreeks 16.00 uur weer binnen kunnen halen, omdat bleek dat zij toch mochten blijven.

Waarom ik de vlag halfstok hing? Omdat ik het besluit om de kinderen het land uit te zetten immoreel vond; zoiets verwacht je alleen van een decadente overheid.

In 2017 werd de moeder zonder haar twee kinderen ons land uitgezet. Dat was bij de kabinetsonderhandelingen al een pijnlijke kwestie. Maar wat doe je als bij een formatie de macht lonkt? Dan blijken ook christenpolitici ineens op eieren te lopen. En waarom zet je als regering sterk getraumatiseerde kinderen het land uit? Omdat de regeringscoalitie kennelijk niet uiteen mag vallen.

Ondertussen wassen we onze handen in onschuld. Het komt mij voor dat het witwassen van je geweten nog erger is dan het witwassen van geld, wat Rutte terecht „een buitengewoon ernstige zaak” noemde. Maar ook die immorele praktijk mag ING op voorstel van het openbaar ministerie voor 775 miljoen euro witwassen…

Terecht waren velen over de uitspraak van de Raad van State (RvS) en daarna van de Amsterdamse rechter in alle staten. Niet het minst waren Howick en Lili totaal ontredderd. Ondertussen probeerde onze minister-president zijn onderdanen gerust te stellen: „Alles is door ons in Armenië goed geregeld voor het welzijn van de kinderen.”

Gelukkig zagen velen in dat het hier om een dusdanig plichtenconflict ging dat je alleen maar kon besluiten om Howick en Lili asielrecht te verlenen. De plicht die de regering voelde om aan de uitspraken van de RvS en de rechter gehoor te geven, valt in het niet bij de plicht om deze kinderen in nood recht te doen en barmhartigheid te bewijzen.

Bewogenheid

Ondertussen duurde het tien jaar voordat men tot een ”afronding” van deze (vooral voor de kinderen) slepende en slopende zaak kon komen. Terwijl de procedures liepen, mochten de kinderen al die jaren naar school en een vriendenkring en een toekomst opbouwen. Tegelijk was er bij hen de angst dat ze toch nog uitgezet zouden kunnen worden. Zo werd de situatie voor hen steeds traumatischer. Begrijpelijk dat zij na zo veel jaren van onzekerheid volledig ontredderd zijn en zich uitgesloten voelen, terwijl zij volledig ingeburgerd zijn en zich thuis voelen in onze samenleving.

Terecht sprak neuropsycholoog Erik Scherder over een posttraumatische stressstoornis (PTSS) bij Howick en Lily. Het gaat hier om kwetsbare kinderen die ondertussen wel onze naasten zijn geworden, gezien hun bekendheid en de hartenkreet in de brief die zij schreven.

In de Bijbel lezen we veel over Gods bewogenheid met het kwetsbare en hulpeloze. Vaak in gelijkenissen, maar ook in Ezechiël 16:3-6: een allochtoon kind wordt na de geboorte ongewassen en onverzorgd in het open veld gegooid, maar God ontfermt zich erover en brengt het groot. En in Lukus 10:25-37: vrome mensen (een priester en een leviet!) laten een beroofde man halfdood langs de weg liggen, terwijl een diep bewogen allochtone Samaritaan zich over hem ontfermt. „Doet u ook zo”, zegt Jezus.

In mijn pastorale werk ben ik me er steeds meer van bewust geworden hoe belangrijk het is dat je een sterk inlevingsvermogen hebt. Ik miste helaas nogal eens empathisch vermogen bij collega’s. En voor de duidelijkheid: ook ikzelf zal hierin fouten hebben gemaakt.

Precedentwerking

Per e-mail heb ik vorige week donderdag enkele politici deze dingen onder de aandacht gebracht. Ook staatssecretaris Harbers probeerde ik te mailen, maar ik kreeg telkens weer ”mail delivery”. Mogelijk dat er een file was ontstaan op de digitale snelweg.

Met alle klem wees ik erop dat de schuld voor deze problematische situatie eigenlijk bij de overheid zelf ligt. Men had de procedure veel korter moeten maken! Dat dit een precedentwerking zal hebben voor gelijksoortige zaken? Jazeker! En wat dan nog? Als er binnen afzienbare tijd een goede procedure is gekomen, zullen we dan mogen zeggen dat al die anderen die nog onder de oude regeling vallen gewoon pech hebben gehad? Dat zij verre! En, laat hun moeder weer hier met Howick en Lili herenigd worden.

Allen die publiekelijk of achter de schermen druk hebben uitgeoefend ter wille van het welzijn van deze kinderen zijn God (misschien wel onbewust) meer gehoorzaam geweest dan de overheid.

De auteur is christelijk gereformeerd emeritus predikant.