De bijeenkomst staat gepland voor 12 juni, maar dreigt bij voorbaat te mislukken bij gebrek aan een gezamenlijke agenda. Op een top geef je immers voor het oog der wereld een klap op een overeenkomst die eerder is bereikt door ministers en diplomaten. Precies dát dreigde bij déze top te ontbreken.

Daarmee riskeerde dit beladen mediaspektakel wel iets heel bijzonders te worden: een top die schijnbaar onoverbrugbare verschillen eerder bevestigt dan opruimt. Terwijl Noord-Korea eist dat de VS akkoord gaan met veiligheidsgaranties jegens het regime (en slechts in vage bewoordingen spreekt over nucleaire ontwapening), zetten de Amerikanen in op iets heel anders: CVID. Dat is diplomatiek jargon voor complete, controleerbare en niet terug te draaien nucleaire ontwapening door Noord-Korea. Pas daarna zijn zaken mogelijk als veiligheidsgaranties en een vredessluiting.

Welnu, als machthebbers er zulke tegengestelde standpunten op nahouden, doen ze er goed aan een voorgenomen vredestop af te blazen en eerst dat nodige voorwerk te doen.

Het lijkt erop dat dit nu ook gebeurt: op alle mogelijke niveaus is momenteel sprake van overleg en dat gaat zelfs zover dat een hoge Noord-Koreaanse onderhandelaar in de VS is voor besprekingen, terwijl Amerikaanse diplomaten de andere kant op reisden.

Een hele kluif is het om in korte tijd een gezamenlijk uitgangspunt te vinden, beginnend met iets van wederzijds vertrouwen. Vooral aan Amerikaanse kant zal de uitdaging worden gevoeld. Zijn de VS bereid om CVID in de ijskast te zetten door rigoureuze nucleaire ontwapening niet als eerste eis op tafel te leggen? Durven de Amerikanen het aan om laag voor laag te werken aan wederzijds vertrouwen en toenadering? Dat zou bijvoorbeeld kunnen door één dominant aspect van het huidige conflict op te ruimen: de Koreaoorlog, die sinds het bestand van 1953 nooit formeel is beëindigd met een vredesverdrag.

Daarop focussen zou de kans op een succesvolle top vergroten, hoewel dat ook een fikse uitdaging zal zijn voor Kim: oorlogsretoriek maakt immers wezenlijk deel uit van zijn bestaansrecht.

Werken aan vrede op het Koreaanse schiereiland vraagt de betrokkenheid van meer partijen dan deze twee. Van Zuid-Korea uiteraard, maar ook van Japan, én van de regionale grootmachten China en Rusland. Vooral die twee hebben grote geostrategische belangen bij het in toom houden van de Amerikanen in hun Oost-Aziatische achtertuin. Dat bleek de afgelopen weken, waarin Chinezen en Russen overleg voerden met Kim. Trumps unieke top lijkt daarmee bij voorbaat afgevlakt in een gebergte van meerdere toppen, maar voor een breedgedragen resultaat kan dat geen kwaad.