De discussie over de legitimiteit van het geweld dat Israël heeft ingezet is de afgelopen dagen in alle hevigheid losgebarsten.

Disproportioneel. Dat is zo’n beetje het eerste woord dat de internationale media bezigen als Israël optreedt tegen agressie waarmee de Joodse staat zowel binnenslands als vanuit de omringende landen wordt geconfronteerd.

Neem de laatste oorlogen tussen Israël en Hamas, die sinds 2007 de scepter zwaait in de Gazastrook. Schande werd er gesproken van het buitensporige geweld dat Israël gebruikte om nietsontziende aanvallen op Joodse burgers een halt toe te roepen.

Alsof Israël met dezelfde wapens zou moeten terugslaan waarmee het land wordt aangevallen. Gelukkig beschikt de Joodse staat over geavanceerdere middelen om agressie het hoofd te bieden.

Dezelfde discussie ontspint zich nu rond het Israëlische optreden tegen de wekenlange Palestijnse protesten aan de grens tussen Israël en de Gazastrook.

Aan duidelijkheid liet het Israëlische beleid niets te wensen over. Er zijn heldere ”rode lijnen” gesteld. Kort en goed: tot hiertoe, en niet verder. Kom je te dicht in de buurt van onze grens, dan riskeer je daarmee het gebruik van geweld. Laat staan als je probeert door onze grensafscheiding te breken.

Dat laatste was nu precies de bedoeling van Hamas. Mensen werden op kosten van de Palestijnse beweging per bus naar de grens vervoerd. Met duizenden tegelijk marcheerden betogers richting de grens. Door de afscheiding heen breken, was het devies. Dat voornemen heeft veel families in rouw gedompeld.

Intussen breken juristen zich het hoofd over de vraag of Israël legitiem heeft gehandeld als het gaat om het gebruik van geweld tegen de Palestijnse demonstranten. Voor het optreden tegen militaire agressie gelden immers andere regels dan bij het indammen van burgerlijke protesten.

Tegelijkertijd geldt ook het internationaalrechtelijk aanvaarde principe dat elk land het recht heeft om zijn grenzen te verdedigen. Op die territoriale soevereiniteit van Israël werd de afgelopen weken nadrukkelijk een aanval gedaan.

Dat tekent eens te meer de tragiek van de Palestijnse bevolking. Kennelijk slaagt haar leiderschap er keer op keer in ze tot dit soort acties aan te zwepen. De vele doden en gewonden doen er blijkbaar niet toe. Alles voor de goede zaak, is het devies.

De voorzitter van de Palestijnse Autoriteit, Mahmud Abbas, zou er goed aan hebben gedaan enig leiderschap te tonen door Palestijnen in de Gazastrook op te roepen deze protesten te stoppen, om meer bloedvergieten te voorkomen. Vanuit Ramallah bleef het echter oorverdovend stil.