„Als iemand mij vraagt: „Zet jij als SGP-leider nu eens een stip op de horizon. Waar moet jouw partij over twintig jaar staan?” dan komen er in elk geval drie concrete punten in mij op.

Het eerste is dat we, nog meer dan we nu al doen, werk moeten maken van de toerusting van onze politici en bestuurders. Dat vraagt echt in toenemende mate aandacht, ook gezien onze lange partijgeschiedenis. We moeten weten wat er in het verleden rond bepaalde thema’s speelde. Nog meer dan vroeger moeten we diep verworteld zijn in ons eigen gedachtegoed. Het is van steeds groter belang dat we innerlijk overtuigd zijn van het hoe en waarom van onze standpunten, omdat de vanzelfsprekendheid van het werken in een min of meer christelijke omgeving is weggevallen. Steeds weer vragen politici van andere partijen ons: „Als jullie tegen euthanasie zijn, dan perken jullie toch onterecht de vrijheid van anderen in?” We moeten goed beslagen ten ijs komen om zulke redeneringen te kunnen ontmaskeren.

Een tweede concreet punt: ik zou het mooi vinden als de SGP op belangrijke speerpunten zoals pro-life, pro-family, pro-Israël en het staan voor gewetensvrijheid, verbindingen zou kunnen aangaan met andere christenen in binnen- en buitenland. Dat doen we al, maar wat mij betreft mag dat nog versterkt worden. We kunnen elkaar helpen en van elkaar leren. Zo van: „Hé, hoe kan die organisatie in Kroatië, waar het seculiere denken dominant is, het toch voor elkaar krijgen dat er in dat land weer positiever over het gezin gesproken wordt?” Of: „Welke argumenten hanteren ze in Canada eigenlijk in hún strijd tegen abortus?”

Een derde praktisch punt dat bij mij opkomt, is dat het goed zou zijn als wij als SGP’ers op alle niveaus en in alle bestuurslagen het volksvertegenwoordigende element, onze ombudsrol als het ware, nog beter uit de verf laten komen. We moeten benaderbaar zijn voor onze kiezers en weten wat er in het leven van alledag speelt.

Ja, ik ben, gerekend vanaf ds. Kersten, de zevende fractievoorzitter van de SGP in de Tweede Kamer. Als je me vraagt mijn leiderschap te typeren, dan denk ik aan een paar zaken. Voor mij is het, om te beginnen, altijd erg belangrijk geweest aandacht te besteden aan het inhoudelijke profiel van de SGP. Ik hecht eraan om in ons politieke profiel het constructieve én het tegendraadse vast te houden. Die horen allebei bij de SGP. Verantwoordelijkheid willen dragen, bijvoorbeeld bij de collegevorming in gemeenten. Maar van tijd tot tijd ook helemaal alleen durven staan. Zoals laatst in de Kamer, toen iedereen vond dat het normaal is om vrouwen te verplichten in militaire dienst te gaan. Nou, wij vinden dat niet normaal maar een uiting van doorgeslagen gelijkheidsdenken.

Verder zie ik mijn leiderschap vooral in het teken staan van samen doen en samenbinden. Want sámen vormen we de SGP. Wat een gemeenteraadslid in een dorp in Zeeland naar voren brengt, raakt evengoed het profiel van de SGP als wat parlementariërs aan het Binnenhof te berde brengen.

Met de nota ”Gerechtigheid verhoogt een volk” hebben we geprobeerd het inhoudelijke profiel van de SGP te verhelderen en te versterken. Dat hebben we samen gedaan, voortdurend in gesprek met onze achterban. We leven nu eenmaal niet meer in een tijd dat je vanuit Den Haag of vanuit het partijbureau iets kunt roepen en dat iedereen dat dan beaamt. Het gaat erom dat we met elkaar de dilemma’s onder ogen zien waar we voor staan.

En wat dan ook heel belangrijk is: zuinig zijn op de loyaliteit van onze achterban. Te veel partijen gingen in het verleden dramatisch onderuit doordat ze het contact verloren met hun leden en kiezers. Het raakte mij erg toe ik, bij een jubileumviering, in een filmpje een oude mevrouw hoorde zeggen: „De SGP heeft een warm plaatsje in mijn hart, want het is een partij die zich altijd afvraagt: Heere, wat wilt gij dat we doen zullen?” Het is toch een zegen dat je de identiteit van de SGP met één zin of Bijbeltekst kunt samenvatten?

In de geschiedenis van onze partij heeft het best weleens gestormd. Het was niet altijd koekoek één zang. Denk aan de roerige jaren zestig en de jaren daarna. Je zag toen binnen de SGP een soort polarisatie ontstaan tussen partijgangers die hamerden op getuigen en partijleden die benadrukten dat praktisch politiek bedrijven voorop moest staan. Daarna is er een duidelijke consensus gekomen: ze horen er allebei bij. We willen het ene niet loslaten en het andere niet kwijtraken.

Ik wil maar zeggen: nú lijkt het vanzelfsprekend dat deze beide zaken de ruggengraat vormen van het SGP-optreden. Maar die breed gedeelde gedachte is dus wél het resultaat van een ooit gevoerde, pittige interne discussie. Soms heb je dat als partij blijkbaar nodig.

Toch denk ik bij de term leiderschap nog het meest aan de leiding van God. Hij regeert en staat boven alles. Het is boven alles Zijn trouw en genade dat de SGP, bij alle kerkelijke verdeeldheid die er was en is, behouden is gebleven. Hoe langer je daarover nadenkt, hoe bijzonderder je het gaat vinden. Het is echt een wonder dat we dit jubileum met elkaar mogen vieren.”