Telkens weer kom ik hen tegen tijdens de mentorgesprekken en in de wandelgangen: jongeren die vastlopen in hun geloof, of beter gezegd in hun poging om te geloven.

Van sommigen van hen hoor ik dat ze met regelmaat ’s nachts wakker liggen, omdat de angst om te sterven en God onbekeerd te moeten ontmoeten hen zo aangrijpt. Weer anderen geven aan dat het zo lastig is om aan de oproep tot bekering te voldoen, omdat je niet weet of je wel of niet uitverkoren bent.

Moedeloosheid overheerst, omdat de dagelijkse gebeden om bekering niet verhoord lijken te worden. En hoe kun je nou weten of je genoeg zondebesef hebt om naar de Heere toe te mogen gaan?

Uit de gesprekken die ik met jongeren heb gehad, blijkt dat de noodzaak tot bekering en geloof oprecht wordt ingezien, maar dat de mogelijkheid hiertoe voor hun gevoel afgesloten is. Dit komt doordat ze, zoals ze zelf aangeven, niet aan de typeringen voldoen waaraan een gelovige zou moeten voldoen.

Ik weet dat deze typeringen niet uit de lucht zijn gegrepen. Jongeren horen die doorgaans iedere zondag in de prediking. In preken wordt er in hun ogen niet veel anders aangereikt dan een opsomming van de kenmerken en een omschrijving van de ervaringen die een waar gelovige zou moeten hebben voordat hij mag denken dat God iets goeds in hem begonnen is.

Zondig

Heel schrijnend vind ik het om steeds weer te moeten merken dat een groot aantal jongeren Gods aangeboden genade blijft verwerpen. Dit komt voornamelijk doordat aan hen niet verteld lijkt te zijn dat ze de oproep tot bekering moeten plaatsen zoals deze vanuit Gods Woord tot hen komt. En ook doordat ze het idee hebben gekregen dat God eerst iets heel bijzonders moet laten gebeuren in hun leven.

Dat heeft Hij echter al gedaan! Denken jongeren soms dat ze uit zichzelf over geloofszaken zijn gaan nadenken? Denken ze dat ze vanuit zichzelf tranen in hun ogen krijgen, wanneer ze denken aan hun dood en dat ze dan niet gered zullen zijn?

Gods Woord geeft aan dat we zondaars zijn. Dat erkennen, is wat God van ons vraagt. Niet meer en niet minder. En dat doe je wanneer je inziet dat je zoals je bent niet voor God kunt verschijnen.

Ga jezelf niet afvragen of je dat wel diep genoeg voelt. Want dat doe je niet. Vraag jezelf niet af of je wel verdrietig genoeg bent. Dat ben je namelijk niet. Je bent immers zondig. Dat lees je in Gods woord. Zondige mensen hebben Jezus nodig om tot God te kunnen komen. Jezus, Gods Zoon, Die uit zo veel liefde naar deze wereld gezonden is, om in even zoveel liefde ook voor jouw zonden te sterven. Dát geloven en dáárop vertrouwen, is wat God van ons eist. Dát is het juiste antwoord geven op de oproep die tot je komt: „Bekeert u.”

Gods Woord

Ik wil jongeren aanraden om Gods Woord te gaan lezen alsof het voor hen alleen geschreven is. Laat de teksten op je inwerken, lees ze alsof ze tegen jou persoonlijk gezegd worden en kijk eens wat een liefde er is voor iemand zoals jij!

Bid of God je wil helpen. Vraag naar Zijn zegen. Probeer naar Zijn Woord te leven. Niet uit angst of gewoonte, maar uit liefde. Dan zal de verbondenheid met Hem hechter worden en dan zul je beter gaan beseffen wat Hij heeft gedaan voor jou en wat Hij nog dagelijks voor je doet en wil doen.

Heel graag zou ik eens om de tafel gaan zitten met predikanten, kerkenraadsleden en ook Theo Post, die het artikel ”Geloofscrisis gereformeerde gezindte vraagt om zuivere prediking” (RD 6-4) schreef. En er zijn ongetwijfeld meer mensen, al dan niet uit het onderwijs, die uit gesprekken met jongeren weten wat hen zo belemmert om als christen in het leven te staan.

Misschien kunnen we gezamenlijk wat voor hen betekenen. We zouden hen kunnen wijzen op wat God écht van ons en van hen vraagt. Dat is geen oproep tot bekering zonder dat er gewezen wordt op de wijze waarop er concreet aan die oproep kan worden voldaan. Dat is niet het (in hun ogen) onmogelijke. Dat is geen twijfel, angst of onzekerheid over de vraag of je je zonden wel diep genoeg beseft. Dat is integendeel het geloof in Gods Zoon, Die Hij zo liefdevol naar deze wereld zond. Wie in Hem gelooft, heeft het eeuwige leven.

De auteur is docente op een reformatorische scholengemeenschap.